Deze briefroman bestaat uit persoonlijke e-mails tussen zes mensen, uit de periode oktober 2001-september 2002. Een opvallende zevende persoon is een onsterfelijke, altijd jong blijvende vrouw uit de 15e eeuw, die in e-mails aan een onsterfelijke vriend bericht over de andere personen en en passant haar eigen leven (en eenzaamheid) belicht. Verwijzingen naar 'tous les hommes sont mortels' van Simone de Beauvoir en 'Les liaisons dangereuses', dat qua stijl en taalgebruik veel lijkt op dit werk. De in 1929 geboren Belgische auteur is psychologe. Eerdere werken zijn wel vergeleken met 19e eeuwse Engelse romans. Alle brieven in deze roman hebben een identieke stijl, waardoor de diverse schrijvers een eigen identiteit missen. Dat is jammer, want verder is het boek, ondanks een wat abrupt en onbevredigend einde, prettig leesbaar met boeiende relaties (bijvoorbeeld tussen een homofiele man en een vrouw die geen enkele seksueel contact wil) en interessante bespiegelingen over onsterfelijkheid…Lees verder

Over Jacqueline Harpman

CC BY-SA 4.0 - Foto van/door Michiel Hendryckx

Jacqueline Harpman (Etterbeek, 5 juli 1929 – 24 mei 2012) was een Franstalige Belgische schrijfster en psychoanalytica.

Bibliografie

1958 - L'Amour et l'Acaciacoll, kortverhalen
1959 - Brève Arcadie
1960 - L'Apparition des esprits
1966 - Les Bons Sauvages
1987 - La Mémoire trouble
1990 - La Fille démantelée
1991 - La Plage d'Ostende (Nederlands: Het strand van Oostende, vertaald door Eef Gratama en Jelle Noorman, EPO en Thoth - 1993)
1992 - La Lucarne
1993 - Le Bonheur dans le crime (Nederlands: Het geluk in het kwade, vertaald door Peggy van der Leeuw en Jelle Noorman, Thoth - 1994 & Maarten Muntinga - 2000)
1995 - Moi qui n'ai pas connu les hommes (Nederlands: Ik die nooit een man heb gekend, vertaald door Peggy van…Lees verder op Wikipedia