De ik-verteller in Rood, of waarom pesten niet grappig is, is een lief, klein en schattig meisje dat ontdekt dat de verlegen Tuur heel gauw bloost. De eerste ‘rode trekken’ zijn onschuldig en teder: een enkel rood blaadje aan een tak, een rode streepjestrui en een blosje op de wang van Tuur. Gelaten ziet Tuur toe hoe zijn geheimpje wordt doorverteld. Eerst wordt er nog voorzichtig gefluisterd, maar algauw wordt er luidop gelachen: ‘We fluisteren de wangen van Tuur vol kleur’. De gevolgen voor Tuur en hoe hij zich voelt, zijn schitterend weergegeven in de illustraties, die plaat na plaat in kracht toenemen door het bijna agressieve zwart-roodeffect. 
‘Ik wil dat het stopt’, is de vaststelling van de verteller, maar dan ontbreekt de moed en slaat de angst toe om zelf slachtoffer te worden. Als het escaleert, grijpt de juf in, maar het blijft stil (‘Mijn mond is stil, maar mijn hand wil omhoog.’). En plots gaat toch de rode streepjesarm de lucht in — dit is het sterkste beeld, weergegeven in heel felrode dubbele pagina en kinderhoofdjes met grove zwarte lijnen. De angst valt weg, de kinderen praten en bekennen. De nachtmerrie is over, de rode kleur verliest zijn kracht en gaat over in groen, de kleur die ‘Paul de pester’ lacht. En zoals alleen kinderen dat kunnen, eindigt het verhaal met een ‘zand erover’ en weer samen spelen: de rode kleur krijgt opnieuw iets liefdevols.
Jan De Kinder koos een interessant, origineel uitgangspunt voor zijn verhaal: een onopvallend uiterlijk kenmerk, nog niet eens een afwijking of gebrek, dat een klein en vrolijk kind opvalt en waarover ze haar vrienden vertelt zonder de gevolgen of reacties te kunnen inschatten.
Af en toe zijn woorden overbodig, want de illustraties vertellen het werkelijke verhaal. Door gebruik te maken van verschillende technieken en materialen toont Jan De Kinder zijn meesterschap. De kleurkeuze is bijzonder geslaagd; net zoals in enkele eerdere werken met Hilde Vandermeeren (Van een kind dat tikkertje speelt met de wind) en Pieter Van Oudheusden (De stier met de mooie benen) domineert de rode kleur het hele boek en slaagt De Kinder erin om een bijzondere sfeer te creëren.
Dat een klein ongemak zwaar kan wegen op een kind, toont De Kinder in een woordeloze dubbele pagina. De hemel kleurt felrood: de kleuter kan nog onvoldoende relativeren en heeft nog niet leren omgaan met iets oncontroleerbaars. Of overdrijft Jan De Kinder hier? Zijn vierjarigen al in staat te beseffen dat sproeten, rood haar, scheel zien, blozen enz. opvallende uiterlijke kenmerken zijn? Geven ze al aanleiding tot pestgedrag in een kleuterklas? Een beetje onrealistisch is in elk geval de rol van de juf in dit verhaal. Verder dan enkele keren vragen naar wat er is gebeurd, gaat de schrijver niet en bovendien heeft juf geluk dat de kinderen zo snel en spontaan de waarheid opbiechten. Liever zag ik haar een rol aangemeten die het mooie en het fijne aantoont van de kleine menselijke verschillen. Dit boek bevat een verhaal over pesten, maar eigenlijk is dit veel meer een boek over opkomen voor elkaar en het mooie en unieke van elk mens. Daarom had de uitgever best mogen kiezen voor Rood als titel, want de ondertitel suggereert niet echt de kern van het verhaal. De voorlezer zal echter met behulp van de prachtige en krachtige illustraties moeiteloos een verhaal kunnen verzinnen, aangepast aan de situatie en de doelgroep.
[Ann Schatteman]

Een invoelend prentenboek over pesten op school en het opkomen voor een ander. Het boek vertelt een verhaal over een pestsituatie vanuit het perspectief van een omstander. Wat begon als een plagerig grapje over Tuurs blozende wangen, verandert snel in pestgedrag waar de hele klas aan meedoet. De hoofdpersoon (ik-vorm) heeft spijt, maar durft de pestende klasgenootjes niet meer tegen te spreken. Het verhaal verkent de moed om op te komen voor een ander en hoe je het pesten kan stoppen. Het boek bevat een verslag over de publicatiegeschiedenis van het boek in diverse landen. Hierin staat vermeld hoe je in verschillende talen ‘rood’ zegt en vijf wist-je-datjes over de internationale uitgaven. Met poëtisch taalgebruik geschreven. Met expressieve illustraties in aardse tonen en felrode details. Vanaf ca. 5 jaar. Jan De Kinder (1964) is een zeer bekende Belgische auteur. Eerder schreef hij ‘Olifant ondersteboven’,* en publiceerde vele kinderboeken samen met Marco Kunst. Dit boek is een heruitgave van ‘Rood of Waarom pesten niet grappig is’, dat in achttien talen is vertaald.

Het begint haast ongemerkt met iets kleins. Tuur is verlegen, hij bloost gemakkelijk. De ik-figuur merkt het op en wijst naar hem en knipoogt naar Paul, de grootste pestkop. Die grijnst naar Freek, er wordt gelachen en gefluisterd. En Tuur,,die wordt roder en roder. 'Laat me met rust!', zucht hij. Maar als de pesttrein eenmaal is vertrokken, is hij nog moeilijk te stoppen en Tuur wordt alsmaar stiller en roder. De ik-figuur wil dat het stopt maar ze weet niet hoe. Paul gaat verder: hij duwt Tuur. Het meisje (de verteller) is bang van Paul. Hij heeft een vuist zo hard als baksteen. Als de juf vraagt wie wat gezien heeft, zou ze wel willen spreken, maar ze durft niet. Mijn mond is stil, maar mijn hand wil omhoog. En dan doet ze het toch en net zoals het pesten begon, gaan er nu meer en meer vingers de lucht in. Paul wil wraak nemen maar de anderen komen solidair om haar heen staan. Paul lacht groen. Groen is ook een kleur. Op die laconieke toon zou het verhaal moeten eindigen maar dan komt er nog een bladzijde (te veel) waarop het meisje met Tuur gaat spelen. De illustraties geven de gevoelens knap weer in kleur en ook door hun graad van agressiviteit. Met dit boek kan je pesten bespreekbaar maken in de klas.

Levensecht verhaal over het mechanisme van pesten. De hoofdpersoon van het boek, een naamloos meisje, zet zonder het zelf te willen dit mechanisme in gang. De kinderen kijken stilzwijgend op het spel tussen pester en slachtoffer toe. Het meisje doorbreekt de stilte en onmiddellijk durven de andere kinderen zich ook verzetten tegen de pester. Jan De Kinder maakt zijn verhaal nog sterker door de illustraties: een spel van lijnen en kleuren. De klasgroep bestaat uit uitgesproken herkenbare kinderen. De kleuren geven de dynamiek van het pesten weer. Op een bepaald moment kleurt zelfs de schaduw van het gepeste blozende jongetje rood. In de Gentse bibliotheken vind je overigens nog tot eind juni een Muur tegen pesten die van filiaal naar filiaal verhuist.