Het aapje Berend is niet zo handig. Hij struikelt en stuntelt erop los, terwijl de andere aapjes hem zwierend en slingerend uitmaken voor ‘amateuraap’. Berend gaat ervandoor. Hij stuntelt liever zonder dat iemand het ziet. Maar dan kijkt er toch weer iemand, het aapje Luna. Zij lacht niet, en ze heeft een briljant idee. De tekst in dunne zwarte letters staat tegen paginavullende geschilderde illustraties waarin de bewegingen van de aapjes treffend zijn gevangen. Woorden die met vallen en neerstorten te maken hebben zijn in kapitaal afgedrukt om de knal te benadrukken. Na het prachtige ‘Alles wat overblijft’ (2014)* van het duo De Lathouder en Schneider is dit opnieuw een prentenboek over anders zijn, er niet bij horen en hulp krijgen bij het vinden van een oplossing. In dit boek komt daar het onderwerp ‘bril dragen’ bij. Luna ontdekt dat Berend vaak valt en struikelt omdat zijn ogen niet goed zijn. Hoewel uit de groep liggen een thema is dat keer op keer verfrissend verbeeld en beschreven kan worden, is dat hier minder origineel gelukt dan in ‘Alles wat overblijft’. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Berend Stuntel heeft zijn naam niet gestolen. Het is letterlijk een stuntelende aap. Klimmen, klauteren, springen, slingeren, ... alles loopt fout en eindigt met een val. Door zijn neven wordt hij uitgelachen. Zo erg dat het zelfs pesten wordt. Uiteindelijk loopt Berend weg. Tot hier heb je het gevoel dat het thema pesten verder uitgewerkt zal worden in het boek. Tijdens zijn wegloopactie komt Berend Luna tegen. Ook zij merkt de onhandigheid van Berend op. Zij ziet echter wat het probleem is. De stuntelende aap is helemaal niet zo onhandig. Hij heeft gewoon een bril nodig. Met een bril op zijn neus lukken alle apentrucs plots wel ... en hoe! De uitlachers zien dat 'Berend de Stomme Stuntelaap' veranderd is in een 'Stoere Stuntaap'. Of hoe een thema 'pesten' ineens ombuigt naar een thema 'eerste bril en slecht zien'. Plots vinden de neven hem wel de moeite waard, maar ondertussen weet Berend maar al te goed wie zijn echte vriendinnetje is.

In dit prentenboek worden een aantal herkenbare problemen aangekaart. Het stuntelen had ik zelf nu niet onmiddellijk gelinkt aan het nodig hebben van een bril. Het is natuurlijk wel een verrassende wending. De illustraties zijn verzorgd en passen bij de tekst. De twee felgekleurde papegaaien zijn vaak toeschouwers maar hebben geen rol gekregen.

Verberg tekst