Ayla en Jondalar zijn op weg naar de Zelandoniërs. Onderweg vinden ze gastvrijheid bij de Mammoetiërs. Ze willen de thuisloze Ayla adopteren. Ze aanvaardt. Na heel wat relationele problemen trekken zij en Jondalar verder.
Het is nu al 22 jaar geleden dat Jean Auels De stam van de holebeer verscheen, het eerste deel van wat de tot nu toe opmerkelijkste en bekendste prehistorische fantasy-cyclus zou worden. De figuur van Ayla sloeg van bij het begin zeer goed aan, een vrouw met een sterke persoonlijkheid, die vanwege haar 'anders zijn' (zij is een Cro-Magnon) bij de Neanderthalers, die haar eerst hadden geadopteerd, verstoten wordt en haar lot in eigen handen neemt. Doorheen de cyclus groeit zij uit tot een overal gewaardeerde vrouw, die echter zoveel kunde en wijsheid tentoonspreidt, dat ze door Auel zowat een superstatus aangemeten krijgt.
Waar de schrijfster in de eerste twee delen haar wetenschappelijke bevindingen met voldoende realisme en een goed gedoseerde portie literair verantwoorde romantiek combineert, raakt het evenwicht vanaf deel drie echt zoek. De wetenschappelijke basis blijft degelijk -- Auels standpunt in aanmerking genomen dat ze, waar de wetenschap geen antwoorden geeft, de vrijheid neemt om de leemtes naar eigen goeddunken (zolang het plausibel blijft) in te vullen --, maar de 'informatieve' passages bij elk aspect van het leven dat ze beschrijft, beginnen zwaar op het verhaal te wegen en de natuurevocaties worden wel erg breed uitgesponnen. En wat mij het meeste stoorde, is dat de verhaalopbouw en de karakterisering volledig ondergeschikt worden gemaakt aan een drammerige romantische optiek. Een van Auels uitgangspunten was dat mensen altijd al dezelfde gevoelens kenden van de mens van vandaag: overlevingsangst, moederliefde, verliefdheid... en waar mensen (uit verschillende culturen) samenkomen, geven machtswellust, agressie, jaloezie aanleiding tot conflicten. Geen nieuws onder de zon, en nog een oud zeer is, dat je, wanneer je goed en kwaad al te zeer gaat polariseren in duidelijk afgelijnde karakters, je overtuigingskracht snel verspeelt. De aanvankelijk voldoende genuanceerde karakterisering van de personages verwatert in romantische clichés; Ayla, de volkomen vrouw die, ondanks het leerproces dat ze moet doormaken een dermate inherente schoonheid, goedheid en wijsheid bezit dat ze stierlijk gaat vervelen; Jondalar, de adonis avant la lettre, die zijn -- goed te begrijpen -- kleine kantjes met bewonderenswaardige zelfbeheersing overstijgt en aldus meer van een pronkstuk heeft dan van een mens. De psychologie is voortaan van zeer grote eenvoud, de toon wordt al te naïef, de stijl gaat erg vaak over de rand van de trivialiteit. Alles bij elkaar genomen manco's die van de veelbelovend gestarte reeks een eindeloos uitdeinende smartlap maken.
Naar mijn gevoel leidt de continuïteit waarmee Ayla en Jondalar boven de beperkingen van hun omgeving en hun tijd uitgroeien (en zo de evolutie van de pre-historische naar de hedendaagse mens gestalte geven) in het zesde deel onontkoombaar naar een positieve afloop, zij het dat het stil verdriet van Ayla (zij heeft haar zoon moeten achterlaten bij de Stam, cf. deel 1) een donkere ondertoon vormt. Liefhebbers van een goede afloop hebben wellicht niets te vrezen, aangezien Auel dat verdriet tot nu toe erg stil gehouden heeft. Een lichtheid in het verhaal die misschien nog had gekund, was de vorm wat minder goedkoop geweest. [Jen de Groeve] Verberg tekst

Een jong meisje dat in één van de IJstijden alleen in een vallei geleefd heeft, komt na drie jaar in contact met een man met wie ze op weg gaat naar zijn stam. Tijdens hun tocht belanden ze bij de Mammoetjagers die hen, vanwege de buitengewone gaven van de vrouw, in hun midden opnemen. Zij leren hun zeden en gebruiken kennen en een lid van de groep wil met het meisje huwen. Tenslotte ervaart zij dat de band met haar eerste geliefde sterker is en ze verlaat de stam om met hem verder te trekken. Een boeiende, goed gedocumenteerde roman, een zelfstandig vervolg op "De stam van de holebeer" en "De vallei van de paarden', waarin een uitstekend beeld van alle facetten van het leven van de prehistorische mens gegeven wordt. Zeer kleine druk.