In deze roman zet Brouwers (1940) zijn bekommernis om marginale auteurs - waarvan hij in 'De laatste deur' de zelfmoordvariant behandelde - voort. De ik-figuur, lector van een uitgeverij (Brouwers?) ontdekt op zekere dag tussen de vele hem dagelijks toegezonden waardeloze manuscripten het typoscript van een roman met de titel 'Onverhoorde gebeden' van ene Jacob Voorlandt. Bij persoonlijke kennismaking blijkt dit geen jonge debutant, maar een al wat ouder auteur met een omvangrijk maar vergeten oeuvre. Hij is een aan jenever en sigaren verslaafde bittere cynicus wiens laatste illusie, een ontmoeting met een jeugdige bewonderaarster, op de keiharde realiteit aan diggelen valt. Onder druk van de gebeurtenissen besluit de lector zijn baan op te geven en zich geheel aan het schrijven te wijden. Een zwaar symbolische roman met vele betekenislagen die niettemin leest als een trein.