Harry Potter en de relieken van de dood , het slotdeel van de Harry-Potter reeks, speelt zich af in een grimmige sfeer. Met de dood van Albus Perkamentus op het einde van deel 6 is het kamp van de 'goeien' in de verdrukking gekomen. Van bij het stormachtige begin van het boek vallen de doden bij bosjes en Harry moet onderduiken. Hij is intussen zeventien geworden en zwerft als een paria door het land, wat voor de lezer een aangename afwisseling is na zes boeken op Zweinstein te hebben doorgebracht.
Er rest hem slechts één manier om de macht van Voldemort, de incarnatie van het kwaad, te breken: hij moet de verschillende 'gruzelementen' vernietigen waarin de Heer des Doods zijn versplinterde ziel heeft verstopt. Hij komt ook op het spoor van de relieken des doods, die de eigenaar grote macht geven over de dood.
Wie de drie relieken bezit, komt voor een scherp moreel dilemma te staan: hij kan kiezen om zelf enorme macht te verwerven, of de mensheid te verlossen van haar grootste vijand. Het is niet de eerste keer dat de analogie met Lord of the Rings er vingerdik op ligt.
Rowling verpakt die hele morele zoektocht in haar typische drukke verstelstijl, met veel gebeurtenissen en heel veel plotse wendingen. Maar vooral zet ze de lezer graag op het verkeerde been door personages ineens een 'verleden' te geven, wat hun denken en doen in een heel ander perspectief plaatst. Een personage dat zo in een heel nieuw licht komt te staan, is Perkamentus. De hele cyclus lang was hij een baken van wijsheid, de belangrijkste vaderfiguur in Harry's leven. Maar nu blijkt hij in zijn jonge jaren fascistoïde ideeën te hebben gehad.
Ook je kijk op andere personages ondergaat een drastische wijziging. Zo blijkt Severus Sneep, de man die in het zesde deel van de cyclus Albus Perkamentus doodde, een tragisch geheim mee te dragen, dat hem doet schipperen tussen goed en kwaad.
Harry zelf was in de eerdere boeken een vaak onevenwichtig personage. In dit laatste deel lijkt hij eindelijk zijn evenwicht te vinden. Hij maakt doelgerichte keuzes en als hij daarvoor een ultiem offer moet brengen, aarzelt hij niet. Zo sluit Joanne Rowling haar reeks over opgroeiende jongeren af. Werd de reeks gaandeweg steeds donkerder van toon, dan eindigt ze krachtig en helder: de liefde zegeviert altijd, in al haar vormen.
Rowlings afschuw van alles wat de vrijheid en creativiteit van mensen aan banden legt, is erg eigentijds. In het verleden zette ze zich al af tegen rechtse politieke systemen, autoritair onderwijs en de sensatiepers. Het zevende boek bevat impliciete verwijzingen naar de opkomst van het fascisme. De 'snatchers', die tovenaars met onzuiver bloed opjagen, geven het begrip 'heksenjacht' zijn originele betekenis terug.
Maar voor alles is Rowling in dit boek bezorgd over hoe we met onze kinderen omgaan. Het weeskind Harry zet zich meer dan ooit af tegen ouders die hun verantwoordelijkheid ontlopen, zelfs als hij daarvoor de confrontatie moet aangaan met goede vrienden. Dat uitgerekend Perkamentus op dat vlak fout lijkt te zitten, leert Harry dat goed en kwaad geen absolute waarden zijn: iedereen moet keuzes maken, iedereen kan zich vergissen.
Maar over fouten kun je berouw hebben. Dat Voldemort dat niet weet, betekent zijn einde. De relieken des doods is een waardig slot van de zevendelige reeks. Het verhaal is spannend, de emoties laaien hoog op en het 'dubbele' einde is vindingrijk. (vpb)

Verberg tekst

Dickens werd overspoeld met brieven van lezers die hem smeekten Little Nell niet te laten doodgaan

Op haar website citeert J.K. Rowling Charles Dickens om haar gevoelens weer te geven over het zevende en laatste deel van de Harry Potter-boeken. De schrijfster loopt meer in het spoor van de negentiende-eeuwse auteur dan ze zelf wil toegeven. Ook Dickens was in zijn tijd immers grenzeloos populair en lokte met de dood van zijn heldin Little Nell verdriet uit bij lezers over de hele wereld.
Waar Rowling het op haar site heeft over Harry Potter and the Deadly Hallows ( Harry Potter en de relieken des doods ), citeert ze uit Dickens' voorwoord tot David Copperfield : 'Het zal de lezer misschien weinig interesseren om te weten hoe droevig de pen wordt neergelegd aan het einde van een bijna twee jaar durende verbeeldingsvolle taak; of hoe een auteur zich voelt alsof hij een stukje van zichzelf wegstuurt naar een schaduwwereld, wanneer de creaties van zijn verbeelding hem voor altijd zullen verlaten.' Zich tot haar negentiende-eeuwse collega richtend voegt Rowling eraan toe: 'Hierop kan ik alleen maar verzuchten: beeld je eens in hoe het voelt na zeventien jaar, Charles.'
Toen het er in 1841 naar uitzag dat Dickens in zijn vervolgroman The Old Curiosity Shop , die in het weekblad Master Humphrey's Clock liep, het centrale personage kleine Nell zou laten doodgaan, stak een golf van protest op onder de lezers.
Little Nell en haar grootvader wonen in een oud rariteitenzaakje. Grootvader heeft grote schulden. Als de schuldeiser beslag laat leggen op de winkel, vluchten kleine Nell en haar opa naar het platteland. Tijdens hun bewogen reis gaat de gezondheid van Nell almaar achteruit.
De auteur werd overspoeld met brieven van lezers die hem smeekten Nell niet te laten doodgaan. Onder meer Edgar Allan Poe kon aan die gedachte niet wennen. Een Iers parlementslid dat door Dickens werd vereerd omdat hij zo krachtig de kinderarbeid had aangeklaagd, gooide het tijdschrift waarin Dickens' verhaal stond, ostentatief uit het treinraam.
Dickens, die met zijn vervolgroman de oplage van het weekblad opstuwde van 70.000 naar 100.000, voelde zich verplicht om het dramatische gehalte van het verhaal drastisch op te voeren toen de verkoop van het blad zienderogen daalde.
Dickens had niet alleen lezers bij de kopers van het weekblad. Nog talrijker waren degenen die tegen een kleine vergoeding kwamen luisteren naar voorlezingen die op vele plaatsen werden georganiseerd. Ook in Nederland werd tot in de fabrieken voor ongeletterde knapen - die in weinig verschilden van de kleine helden die de Engelse auteur ten tonele voerde - uit Dickens voorgelezen.
Voor de Engelssprekende wereld was de dood van Little Nell de meest tragische gebeurtenis van het jaar. Terwijl Londen nog bezig was zijn tranen te drogen, wachtten drommen mensen op de pier in de haven van New York op het schip uit Engeland, dat de afleveringen van Master Humphrey's Clock één keer per maand kwam leveren. Zij riepen, nog voor het schip was vastgemaakt: 'Is kleine Nell echt dood?' Toen weende heel Amerika, schrijft een van Dickens' tijdgenoten. Alleen mensen als Oscar Wilde vonden al dat gedoe sentimentele onzin.
Maar het bracht Dickens aardig wat centen op en bezorgde hem in de negentiende-eeuwse literaire wereld een populariteit waaraan niemand van zijn tijdgenoten kon tippen. Dickens moest tal van processen voeren tegen auteurs die met zijn helden aan de haal gingen en voortborduurden op zijn verzinsels, waarbij ze zich niet geneerden om haast dezelfde titels, met vaak maar één letter verschil, te gebruiken.

Verberg tekst

Voor al de fans eindelijk het zevende en laatste deel van de Harry Potter-serie*. Voldemort die in zijn streven naar onsterfelijkheid zijn ziel in meerdere stukken heeft gedeeld (steeds na een moord te hebben begaan), heeft die delen in Gruzielementen verstopt. Hij kan pas verslagen worden als al die Gruzielementen zijn gevonden en vernietigd. Maar Harry ontdekt dat de drie Relieken van de Dood uit een bekend tovenaarssprookje echt bestaan en macht kunnen geven over de dood. Uit de beelden die hij zo nu en dan doorkrijgt van Voldemorts brein, weet hij dat deze op zoek is naar een van die relieken: een toverstaf van vlierhout. Ron en Hermelien staan Harry bij in deze verschrikkelijke opdracht. Voldemorts hang naar onsterfelijkheid versus Harry's vermogen zijn leven te willen inzetten voor het goede leiden uiteindelijk naar het einde waarbij Harry steun krijgt uit onverwachte hoek en veel uit vorige delen duidelijk wordt. In dit laatste deel zitten een paar adembenemend spannende scènes naast enkele zeer ontroerende. Niet afzonderlijk leesbaar. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst

Zeven jaar lang hebben we erop gewacht, en nu is het eindelijk zover: de Harry Potter-saga krijgt zijn ontknoping. Maar het is ook een beetje bang afwachten: zullen we na het lezen van deel 7 niet ietwat ontgoocheld zijn, omdat het verhaal niet gebracht heeft wat we ervan verwacht hadden? Nemen we bedroefd afscheid van wat ondertussen toch wel een goede vriend geworden lijkt, of voelen we euforie, omdat Harry er uiteindelijk toch in geslaagd is Voldemort te verslaan? Ik vermoed dat het voor iedereen wel een beetje anders ligt. Voor het eerst keren Harry, Hermelien en Ron niet naar hun geliefde Zwijnstein terug: Sneep is nu directeur en de aanhangers van Voldemort hebben het Ministerie van Toverkunst overgenomen. Met z’n drieën trekken ze erop uit om Perkamentus’ haast onmogelijke opdracht tot een goed einde te brengen: ze moeten de resterende Gruzielementen opsporen en vernietigen. Pas dan is de kracht van Voldemort gebroken. Maar Perkamentus heeft hen geen sporen of aanwijzingen nagelaten, het is zoeken als naar een speld in een hooiberg. Bovendien staat er een prijs op hun hoofd. De drie vrienden kunnen zich nergens vertonen, want overal hangen wanted- posters. Bovendien hebben de aanhangers van Voldemort hoogstandjes van toverspreuken gebruikt om hen op te sporen. Het kleinste foutje kan tot hun aanhouding leiden, en dan is alles verloren. Maar Harry, Ron en Hermelien houden stand, hoe sterk hun vriendschap ook onder druk gezet wordt door de haast uitzichtloze queeste. De zoektocht lijkt eindeloos, en toch blijft je als lezer op het puntje van je stoel zitten, want je wil het nu eindelijk weten. Zes boeken lang heeft Rowling het ene na het andere raadsel op ons losgelaten, en met mondjesmaat geeft ze nu haar geheimen prijs. Tot de slotscène. Dan trekt Rowling alle registers open naar een magistraal orgelpunt. Om dan, naar mijn mening, helemaal in elkaar te stuiken in het allerlaatste, ietwat kitscherige hoofdstukje. Maar ja, dat is mijn mening, en velen vinden dat net subliem. Ieder moet het maar voor zichzelf uitmaken. Het is een dijk van een boek, vol vaart, vol spanning, maar ook vol clichés waarbij weinig aan de verbeelding overgelaten wordt. Ik ben een beetje op mijn honger blijven zitten, maar ik vind het tegelijkertijd ook doodjammer dat het nu echt afgelopen is.

Verberg tekst