Het opgebroken Fochplein zorgt voor heel wat controverse in de anders zo rustige Dijlestad. De Leuvense burgemeester wil dat de werken aan de ondergrondse fietsenstalling opschieten, maar hij krijgt een heuse verzetsbeweging tegenover zich die de archeologen die de middeleeuwse kelders blootleggen alle kansen wil geven. De leider van de actiegroep wordt dood teruggevonden in een bouwput, geen ongelukkige val zoals men eerst denkt, maar regelrechte moord. Op een andere plek in de stad sterft Louise Haeltermans, een bekend fotografe, aan een hartaanval. Alleen wordt de overlijdensverklaring niet door haar huisarts geschreven, wordt ze gecremeerd in plaats van begraven en wordt haar erfenis wel zeer snel verdeeld. Haar vriendin en gezelschapsdame was enkele weken voordien slachtoffer van een ongeluk met vluchtmisdrijf.
Hoofdinspecteur Thomas Berg, net terug van vakantie, gaat zich met de dode uit de bouwput bezig houden. Deze heeft een nepbrief in zijn zak met bedreigingen aan de burgemeester, maar de taalfouten en de stijl van de brief zijn een universitair onwaardig. Naast Berg zijn Dries Haeltermans, achterneef van Louise, en Chloë Winters, dochter van de vriendin en journaliste, hun privéonderzoek begonnen. Pas wanneer de drie de koppen bij elkaar steken en er nog een dode valt, namelijk Verschuerens promovendus Hemeleers, komt er schot in de zaak. Hemeleers deed namelijk onderzoek naar Joris Dehaene, een jonge dichter die tijdens de Tweede Wereldoorlog verloofd was met Louise Haeltermans en samen met haar deel uitmaakte van ‘de Uilen van Minerva’, een verzetsbeweging. Wanneer zij Het Laatste Avondmaal uit de Sint-Pieterskerk willen redden, worden ze verraden. Joris Dehaene wordt geëxecuteerd omdat hij weigert de identiteit van de resterende verzetslieden aan de Gestapo bekend te maken. En zo linkt een motief de moorden aan elkaar. De dader weet of vermoedt dat Hemeleers ontdekt had wie Joris Dehaene verraden had. Hij heeft er alle belang bij dat de schuldige van eertijds niet wordt ontmaskerd, want oorlogsmisdaden verjaren niet. Maar zeventig jaar is lang en nagenoeg iedereen die bij de zaak betrokken was, is overleden. Of gaat het om een jonger iemand, op wie de ontmaskering van het verraad direct of indirect een weerslag heeft?
Tot de dood ons scheidt is het vijfde boek van Jo Claes met de Leuvense hoofdinspecteur Thomas Berg in een glansrol. Alhoewel hij minder flamboyant is dan zijn Brugse collega Van In, lijkt hij meer de realiteit te benaderen. Hij geeft een betrouwbare indruk, leeft voor zijn werk en weet uiterst moeilijke dossiers tot een goed einde te brengen. Volgens sommigen een degelijk en doortastend rechercheur, volgens anderen tegendraads en eigengereid zoals zijn Scandinavische collega’s. De auteur neemt de tijd (474 bladzijden), kent elk Leuvens cafeetje en gebruikt de lokale politiek als achtergrond, wat een ludieke toets aan het verhaal geeft. [Myriam Bellens] Verberg tekst