Met Vuurvolk schreef Joanne Harris een kanjer van een fantasyboek, waarin Malin Smid door het leven gaat met een runenteken op haar hand getekend. Haar leven speelt zich dan ook in eerste instantie af in het dorpje Malbry in een afgelegen vallei in de 'Middenwerelden', dat een van de Negen Werelden van het universum vormt. Wanneer het verstoten buitenbeentje van het dorp ontmoet Malin de Anderlander Eenoog, die eveneens getekend is door een rune, voelt ze zich erg verbonden. Door hem is ze gebeten om onderwezen te worden in de legenden van de Negen Werelden, het gebruik van runen en magische krachten, net hetgeen waar De Orde paal en perk aan stelt en wil verbannen. Eenoog wordt omschreven als iemand die "verhalen had verzameld alsof het zakmessen waren, of vlinders of stenen. Een verhalenverteller sterft nooit, maar hij leeft voort in zijn verhalen ? zolang er mensen zijn die willen luisteren." Malin luistert, en geraakt in de ban.

Wanneer Malin overtuigd is om de schat, De Fluisteraar, te gaan zoeken in de heuvel van het Rode Paard, blijken de magische krachten die ze van de Anderlander leerde onontbeerlijk te zijn om zich te kunnen handhaven in de strijd die heerst tussen Orde en Chaos. Het vormt de start van een gigantische wirwar aan tegengestelde krachten, die inwerken op elkaar en op de verschillende werelden, waar rivaliteit vaak de bovenhand haalt en het verleden kennelijk heel wat sporen heeft nagelaten.

Joanne Harris is alom bekend van de romantische bestseller Chocolat, maar Vuurvolk is op en top fantasy. Het genre heeft ook heel wat repercussies voor de toegankelijkheid van het boek. Fantasy trekt sommige (jonge) lezers mateloos aan, maar stoot er vaak ook heel veel af. Samen met de lijvigheid van het boek, zorgt dit ervoor dat het boek onmiddellijk een ietwat hoogdrempelig karakter krijgt. Naarmate het verhaal vordert, neemt De Chaos bovendien toe, en wanneer Malin uiteindelijk de onderste Werelden nadert, is het als lezer soms moeilijker om het kluwen van De Chaos het hoofd te kunnen bieden. Sommige beschrijvingen duren ook te lang en zijn vaak te ongestructureerd, waardoor het verhaal naar het einde toe minder en minder boeiend wordt.

Vooraleer het eigenlijke verhaal begint, kan je je als lezer oriënteren met de Kaart van de Negen Werelden, De Middenwerelden en van de Stromvallei, wat heel wat positieve nieuwsgierigheid uitlokt. Naast deze ruimtelijke oriëntering zijn er ook de runentekens te vinden, evenals een lijst met personages die doorheen het verhaal aan bod komen, wat erg handig is (en soms ook wel nodig blijkt) als houvast bij het lezen.

Kortom: een boek dat moeilijk te volgen en chaotisch is voor wie niet van fantasy houdt. Wie echter al in de ban is van dat genre, zal zich graag laten bekoren door Vuurvolk. [Lien Rondou]

In de Middenwerelden waar Malin opgroeit, is elke vorm van magie uit den boze. Orde is het devies. Het runenteken in haar hand verbindt haar met andere tijden en werelden. Door haar vriendschap met Eenoog, ook voorzien van een runenteken, wordt ze ingewijd in de magische krachten die ze nodig heeft voor haar opdracht. In een wervelend, fantastisch avontuur maakt ze kennis met allerlei wezens uit de andere acht werelden, die haar soms vriendschappelijk, maar ook vaak vijandig gezind zijn. Het kost even moeite om in het verhaal te komen, maar dan laat het niet meer los. De personages zijn origineel en goed uitgewerkt. De stijl is tamelijk volwassen, met veel cynische humor. Voorin staat een overzicht van de negen werelden en de personages en een uitleg van de runentekens. Het boek vraagt om een vervolg. Geschikt voor geoefende lezers vanaf ca. 12 jaar die houden van sprookjes en fantasy.

De veertienjarige Malin weet dat ze anders is dan haar dorpsgenoten, daarvoor hoeft ze maar naar het runenteken op haar hand te kijken. De dorpelingen zien het als een teken van hekserij en kijken haar er op aan, gezien de Orde overheerst in de Middenwerelden, en Chaos, magie en bijgeloof ten strengste verboden zijn. Maar niet meer voor lang, nu Malin de Zeven Slapers in de Wereld Hieronder heeft wakker gemaakt. Dit verhaal vordert uiterst langzaam, en is slaapverwekkend. Je heb de indruk telkens hetzelfde te lezen. Bijzonder irritant is het steeds terugkerende magische woordgebruik dat volstrekt onbegrijpbaar is: “Het netwerk van signaturen, ..., was uitgedund en bijna verdwenen, op een bijzonder helder en krachtig spoor na, dat alles overstemde en haar met nieuwsgierigheid vervulde. Het had een ongebruikelijke kleur, ..., die haar blind maakte voor haar eigen verzwakte glam en de stiekeme schittering in de ogen van de kobold.” (p. 77)