Hoofdfiguur in deze roman van de Ierse auteur (1945) is Oliver Orme, een schilder die met existentiële angsten en een creatieve blokkade kampt. Oliver ontvlucht zijn vrouw, zijn beste vriend en zijn minnares, tevens de vrouw van die beste vriend, om terug te keren naar het huis van zijn kindertijd in zijn Ierse geboortedorp. Gravend in zijn herinneringen wordt het hem hoe langer hoe duidelijker dat hij van kindsbeen af een dief en een bedrieger is. Net als in zijn vorige romans 'De zee' en 'De onsterfelijken' bouwt de auteur zijn plot zorgvuldig op, met naar het einde toe enkele onverwachte twists, en laat hij zijn hoofdpersonage middels innerlijke en andere dialogen scherpe, ironische mijmeringen over de kleinheid van de mens spuien. Een sterke psychologische roman van een belangrijke auteur, die in 2005 de Booker Prize ontving en al jaren Nobelprijskandidaat is.