Je moeder heeft zich doodgedronken. Je drugsverslaafde vader besluit dat het het beter is om haar in de tuin te begraven en dat jullie gewoon doorgaan met je leven. Nu ja, 'gewoon' is niet het juiste woord, want jij moet van school veranderen, je mag je vroegere vrienden niet meer zien en je wordt gedwongen een nieuw leven op te bouwen op basis van leugens. Tot overmaat van ramp word je verliefd op de knapste griet van je nieuwe school, die deel uitmaakt van een groepje jaloerse én agressieve jongens. Dat overkomt de 17-jarige Jasper in Begraaf de liefde.

Jonas Boets liet zijn personage Sam Smith (uit o.m. Sam Smith en het Duivelskruid, Manteau, 2006) even voor wat hij is en pende een adolescentenroman neer. Het boek wordt omschreven als 'thriller', maar van spanning is er nauwelijks sprake. Zelfs niet tijdens een van de vier moorden die het boek rijk is. Het uitgangspunt is irreëel en overdreven, maar de schrijfstijl van Boets maakt het geheel iets draaglijker. Het sarcastische ondertoontje en de soms rake formuleringen zijn zeker aantrekkelijk. Het probleem van die ironie is jammer genoeg dat het hier de geloofwaardigheid soms ook ondermijnt.

Adolescenten die realisme in een verhaal niet belangrijk vinden, kunnen er misschien wel van genieten. Het hoofdpersonage, Jasper, is een echte puber: hij stelt zichzelf de hele tijd in vraag, piekert zich te pletter en probeert voortdurend de toekomst te voorspellen. De lezer wordt overstelpt met mogelijkheden en redeneringen. De woordkeuze van Boets sluit naadloos aan bij het taaltje van jongeren. Sommige stukken, zoals de scène waarin Jasper door zijn vader in elkaar wordt geslagen, zijn zelfs van een zeer degelijke kwaliteit. Jammer genoeg houdt Boets dat niveau niet het hele boek door vol.

Om het verhaal meer slagkracht te geven, werden een aantal perspectiefwissels opgenomen waarbij de lezer als het ware de tegenspelers van Jasper observeert. Gedachten van die personages krijg je niet te lezen, wat een leuke afwisseling vormt met het puberale gemijmer van Jasper. Deze perspectiefwissels zouden ideaal geweest zijn voor het creëren van meer diepgang, maar Boets benut die kans niet altijd: hij snijdt regelmatig verhaallijnen aan die verder niet meer uitgewerkt worden. Ook op dat vlak blijf je dus ietwat op je honger zitten. [Evelien Lombaert] Verberg tekst

Dit misdaadverhaal voor jongeren, van de Vlaamse schrijver en leraar Nederlands Jonas Boets, gaat over de 16-jarige Jasper Poppe, de ik-figuur, die samenwoont met zijn alcoholische vader. De laatste heeft Jaspers, eveneens verslaafde, moeder gedood en in de tuin begraven. Om iedereen te misleiden, zeggen ze dat ze vertrokken is naar Spanje. Jasper moet naar een andere school en ontmoet daar Marjolein, op wie hij verliefd wordt. Na allerlei verwikkelingen komt Jasper in een worsteling terecht, waarbij zijn tegenstander gedood wordt. Hij vervoert hem naar huis, waar hij tot zijn verbazing Marjolein met zijn vader aantreft, in een zeer compromitterende situatie. Het loopt gruwelijk af. Dit nogal surrealialistisch verhaal, vol drugs, alcohol en geweld, wordt verteld vanuit het standpunt van een 16-jarige. Het is eenvoudig van stijl en opbouw. Normale druk.

Het wordt weer maar eens bewezen: recensenten zijn ook maar mensen die hun eigen, min of meer bescheiden mening weergeven. Zo wist de lettertjesbeoordelaar van de Standaard der Letteren deze ‘thriller’ van Jonas Boets met drie sterren te bedenken, terwijl ondergetekende niet geneigd is om meer dan één ster toe te kennen aan deze onverdienstelijke poging tot een thriller. Uiteraard heb ik niet de waarheid in pacht, want ook onze gewaarde collega van Pluizuit vond dit een, en ik citeer, 'knap opgebouwde thriller' en nog ergens anders vernam ik dat dit één van de thrillers is die je deze zomer gelezen moet hebben. Nu ja, smaken verschillen. Grif toegegeven, Boets schrijft ontzettend vlot, zodat je door dit boek heen raast, absoluut waar. Het verhaal zelf moet je er dan wel bijnemen. Neem een psychotische, aan alcohol verslaafde moeder, mix met een drugsverslaafde vader, plaats er een op het eerste zicht geestelijk gezond ogende tienerzoon bij en bingo: problemen kunnen niet uitblijven! Zo geschiedde, en op een mooie dag zit moeder dan ook stralend dood te wezen in de zetel. Vader heeft geen energie en geld over voor een fatsoenlijke begrafenis en besluit dan maar om haar zelf in de tuin te begraven. Zoon Jasper moet dan wel meteen van school veranderen om vervelende vragen te vermijden. Het verhaal wordt opgehangen dat moeder in het buitenland op vakantie is en zo zouden ze in staat moeten zijn hun leven verder te zetten. Dat is natuurlijk buiten politie, nieuwsgierige buren en een bizar liefje van Jasper gerekend. Uitgerekend het knapste meisje van de hele school wordt verliefd op hem, maar haar vriendenclubje mag het niet weten. Al snel is duidelijk dat Marjolein, want zo heet het engelachtige wezen, een dubbelrol speelt. Bloederige confrontaties en dito taferelen leiden tot een redelijk bizar einde. Goed naar een hoop teenage slashermovies gekeken, Jonas! De surrealistische thriller van niveau die beloofd wordt op de achterflap heb ik niet gelezen. Boets zal nog veel ‘bokes’ moeten eten vooraleer hij nog maar aan de enkels reikt van echte thrillerauteurs. Zelf vindt de auteur dat het een boek met een knipoog is en inderdaad, bij momenten vond ik het rondspattende bloed bijzonder lachwekkend. Je moet echter wel toegeven dat de schrijver de pen soepel hanteert en dat is een verdienste. Dus laat die bokes maar aanslepen, Jonas.
Verberg tekst