Jasmijn groeit op in de jaren tachtig en negentig. Ze heeft Asperger, maar in die tijd is er nog weinig over autisme gekend. Hierdoor heeft Jasmijn het soms moeilijk in haar jeugd, die beschreven wordt door haar ogen. De auteur, Judith Visser, heeft zelf ook het syndroom van Asperger, waardoor het verhaal deels autobiografisch is. De beschrijvingen van Jasmijns ervaringen zijn daardoor diepgaand en je krijgt als lezer een helder beeld van hoe het leven eruitziet voor Jasmijn en welke gedachten er door haar heen gaan. Judith Visser (1978) won meerdere literaire prijzen met haar vorige boeken. Ze heeft een vlotte, eenvoudige maar toch diepgaande en unieke schrijfstijl, waardoor je als lezer door het verhaal heen vliegt. De ik-figuur toont heel open haar gedachten en het is als lezer niet moeilijk met haar mee te leven. Het verhaal is van het begin tot einde aangrijpend en door de relatief korte hoofdstukken blijft de interesse voortdurend bij het verhaal. Het raakt ook de emoties van de lezer. Kortom, een pakkende en diepgaande roman. Verberg tekst