Met Gezelle en Van Ostaijen behoort Van de Woestijne (1878-1929) tot de grootste dichters van Vlaanderen, maar zijn proza evenaart zijn poëzie. Deze verzorgde uitgave bevat twee prozastukken: de 'Laethemsche brieven over de lente' (32 p.; 1901) en 'De boer die sterft' (30 p.; 1918), een klassieke tekst in de Nederlanse letteren. Tussendoor 13 kleurenreproducties, veelal over twee pagina's, van werk van Constant Permeke (1886-1952), de belangrijkste schilder van het Vlaams Expressionisme. Van de Woestijne en Permeke verbleven beiden in het kunstenaarsdorp Latem, en de schilderingen passen wonderwel bij de kleurrijke teksten over de lente; ook schetsen ze treffend het armoedige, sombere landschap waarin de boer toentertijd leefde en werkte. En stierf. Het lezen vergt een blijvende concentratie vanwege de ouderwetse Vlaamse taal, waarin sommige woorden bovendien onduidelijk blijven. In veel woorden zijn de lettergrepen losgemaakt via een scheidingsteken. Maar de doorzettende lezer verdwijnt al ras in de weemoedig-stemmende roes van de lente of in de zware oersferen van het Vlaamse boerenleven.