Het verhaal van Willebrands is dat van een Nederlander die de hele Koude Oorlog voorbij het IJzeren Gordijn reisde, ontmoetingen hield met vertegenwoordigers van Moskou en in de achterkamers van de Cubaanse rakettencrisis verzeilde; iemand die Oekraïense leiders uit de Goelag haalde en een handje had in de Vaticaanse diplomatie die in 1989 Berlijnse Muur deed vallen. Dit is ook het relaas van een man die timmerde aan het gesprek tussen eeuwenlang gescheiden gemeenschappen. Dankzij Willebrands ging Rome na vijf eeuwen weer spreken met de anglicaanse leiders in Canterbury, na tien eeuwen weer met de orthodoxe patriarch van Constantinopel, om te zwijgen van de dialoog met gemeenschappen in Moskou, Armenië, Syrië en Alexandrië, met de oud-katholieke kerk en de protestantse wereld. Dit is tevens het verhaal van de prille dialoog tussen wereldreligies, van schoorvoetend gesprek met het jodendom vlak na de oorlog tot bemiddeling in het Arabisch-Israëlische conflict, langsheen het ontzenuwen van de crisis rond een klooster in Auschwitz tot een interreligieuze topontmoeting in Assisi. Te midden die vele lijnen ontvouwen zich de lotgevallen van katholiek Nederland, van de politieke Doorbraakbeweging, het bewogen Noordwijkerhout en de polarisatie, tot de faliekant afgelopen Bijzondere Synode van 1980. Door dit alles vlecht zich een enkele rode draad: dialoog.