'Winteren is een periode in de kou', schrijft Katherine May, 'een braakliggende fase in je leven.' Zelf beleeft ze als veertiger zo'n tijd. Ze is overwerkt, kampt met ziekte, heeft geldzorgen en een kind dat zijn draai niet kan vinden. Verzet tegen al die tegenslagen heeft geen zin, merkt ze. Een 'actieve aanvaarding van verdriet' is heilzamer. En dat noemt ze winteren.

Dat beeld van de winter moet in dit boek wel erg veel tillen. May meandert van Keltische winterrituelen via wetenswaardigheden over het hoge noorden en de winterslaap van een inheemse muis naar ouder worden. 'Misschien moet ik eerst de ware kou voelen voordat ik weer kan opwarmen', schrijft ze. Alsof na 'goed' winteren altijd vanzelf weer de lente aanbreekt. Dat mag voor de natuur gelden, voor individuele mensen ligt dat toch anders.

Maar Mays heldere toon is een pluspunt en haar kritiek op een samenleving die energieke strebers tot voorbeeld stelt, is volkomen terecht. Eeuwig rennen en vliegen houdt niemand vol - en trouwens, waarom zou dat een mooi leven zijn?

Uit het Engels vertaald door Ariane Schluter. Nieuw Amsterdam; € 21,99.

Verberg tekst

Vroeg of laat wintert iedereen, zo stelt de Britse schrijfster en journalist Katherine May vast. Winteren kan ontstaan door ingrijpende gebeurtenissen in iemands persoonlijk leven. Soms onverwacht sluimerend dan weer plotsklaps. Het maakt dat je je afgesloten voelt van de wereld, dat je belemmerd wordt in je vooruitgang of je voelt je afgewezen. Als ervaringsdeskundige weet May als geen ander wat winteren betekent. Op haar zeventiende maakte zij een diepe crisis mee met de nodige terugvallen. Al lezend reis je mee door het mentale en fysieke landschap van de auteur. Zonder één moment van zwaarte of pessimisme zijn het juist troostende teksten. En dat is wat May wil bereiken: herken en accepteer die donkere periodes die het leven onvermijdelijk kent. Persoonlijke verhalen wisselt zij af met cultuurhistorische, mythologische en psychologische facetten. De proloog begint in september en het eindigt met een epiloog in maart. Verstilling, verdieping en de rauwe randjes van het fenomeen winteren weeft de auteur op prachtige en openhartige wijze door de zinnen heen. Verberg tekst