De klassieke oudheid blijft onuitputtelijk. Naast ettelijke tv-reeksen en tal van historische films zijn er ook flink wat strips die de periode dat Rome de plak zwaaide als startpunt gebruiken. En die belangstelling gaat van de humoristische strip à la 'Asterix' tot de realistische Belgische topreeks 'Apostata' van Ken Broeders (1970). Die dook namelijk in het korte leven van de ketterkeizer Flavius Claudius Julianus (331 - 363), de geschiedenis ingegaan als Julianus II de Afvallige. Deze figuur heeft al meer dan eens tot inspiratie gediend voor schrijvers. We denken maar aan Maria Rosseels, Gore Vidal en Henrik Ibsen. De reden ligt voor de hand: Julianus koos ervoor om terug te keren naar de oude Romeinse goden en meteen ook de ketterse ariaanse bisschoppen weer toe te laten. Hij ontpopte zich uiteindelijk tot een rabiate christenhater. De keizer probeerde zelfs een heidense kerk op te richten en begon de christenen opnieuw te vervolgen na vijftig jaar godsdienstvrijheid voor hen in het Romeinse Rijk. De man werd door zijn tijdgenoten niet ongunstig beoordeeld, maar zal later in de geschiedenis een slechte naam krijgen omwille van zijn conservatieve streven naar een rentree van de oude goden.
Broeders is nu aan het vierde deel toe van Julianus Apostata’s verhaal en dat van een reeks mensen in zijn omgeving. We zijn net op het moment aanbeland dat ook Julianus de titel van Caesar Augustus draagtn, die hij moest aanvaarden van zijn Gallische troepen. Het wordt hem niet in dank afgenomen door de andere Caesar Augustus, Constantius II. De voormalige hoofdkeizer onderneemt dan ook allerlei pogingen om Julianus te verzwakken, maar ziet die allemaal mislukken. Tot zover een verhaallijn, maar er is ook nog die van de mooie Primigenia, de voormalige geliefde van Julianus en moordenares van Julianus’ vrouw en kind. Zij wordt naar haar vader teruggebracht door de geheimzinnige figuur Milius, in menig opzicht de hoofdrolspeler van deze reeks. Bij deze terugkeer vindt Primigenia echter de dood, terwijl Milius levend terug naar Julianus gaat, die net op het punt staat de strijd aan te binden met Constantius.
Paulus Catena is opnieuw een sterk album, na de wat mindere derde aflevering, Argentoratum. Ook zijn werkwijze — rechtstreeks in kleur met acryl, plakkaatverf en/of aquarel — heeft niets van haar doeltreffendheid verloren, net zoals de sterke, zeer filmische taal die hij hanteert om dit bij vlagen uiterst bloederige verhaal te vertellen. Het lijkt alsof hij met het verdwijnen van de vrouwen uit het leven van Julianus zich volledig wil concentreren op diens militaire en geestelijke successen. Broeders’ reputatie kennende zullen er ons in de volgende delen nog heel wat verrassingen te wachten staan.
[Koen De Meester] Verberg tekst