Voor Kitty Crowther is het leven niet altijd een lachertje, en dat laat ze ook al schrijvend en tekenend zien. In Mon Royaume (Pastel, 1994) maakt ze van de echtscheiding van haar ouders een niet zo vrolijk maar licht verteerbaar sprookje over een kibbelende koning en koningin, en in dit boekje lopen Ik en haar papa kromgebogen onder het gewicht van een overleden mama. De openingszin is intrigerend: "Hier is niks." Het meisje Ik heeft een denkbeeldig vriendje: Niks. Hij vult als het ware de leegte op die mama naliet. Papa is kasteeltuinman en bijna nooit thuis. Ik en Niks vullen hun dagen voornamelijk met niks doen,
Vroeger, toen mama er was, kweekten ze bloemen met heel bijzondere namen. Maar nu ligt de tuin er verwaarloosd bij. Mama had een speciale voorkeur voor de blauwe papavers van de Himalaya. Ooit waren ze bijna aan het doodvriezen en heeft een blauwborstje de zaadjes gered en in de tuin van een prinses geplant. Op een dag ziet Ik een blauwborstje in de tuin, en dat vormt aanleiding om als een razende zaadjes in de grond te gaan stoppen. Wanneer het weer lente wordt, staat er plots een seringenboom in de tuin en komt Niks weer tevoorschijn. Blijkbaar heeft die seringenboom enige betekenis maar dat is voor de lezer niet duidelijk. De blauwe papavers komen op en de kasteelheer geeft papa een compliment voor zijn mooie tuin. Dan pas ziet papa, voor het eerst sinds lang, de tuin en zijn dochter.

Kitty Crowther wil binnen deze luttele 20 pagina's heel veel kwijt. Soms verwarrend onduidelijk door een teveel aan gegevens schakelt het verhaal nogal bruusk van zwart naar wit. Het verhaal leest als een soort doelmatig therapeutisch van zich af schrijven, en is daarom zware kost voor zo'n licht boekje.

Grafisch tekent Kitty verder op het spontane elan van De Grote Beer (Querido 1999) en Meneer Bas (Querido, 2000): een gemengd gebruik van pen, art-marker stiften en kleurpotlood. "The reader must see that you make mistakes", zei Kitty ooit op het Illustratorendebat, en in alle opzichten blijft ze deze visie trouw. Ze tekent ongecomplexeerd, ongekunsteld en daardoor is haar tekenwerk levendig en eerlijk kwetsbaar. Maar anderzijds zijn haar figuren houterig en tekent ze steevast en ongevarieerd vanuit hetzelfde gezichtsstandpunt: frontaal, vanuit links in licht vogelperspectief. Haar kleurgebruik is vrij sober, zelfs monotoon wat de eenheid en de kracht van sommige platen versterkt. Ze gebruikt zachte, aardse tinten onder krasserige pennenstreken met opvallend veel aandacht voor dramatische slagschaduwen en lichteffecten.
[Klaas Verplancke] Verberg tekst

Een meisje (ik-figuur) is eenzaam na het overlijden van haar moeder. Vooral omdat haar vader zich in zijn werk stort en de tuin van het grote huis ('het kasteel') tot in de puntjes verzorgt, terwijl hij hun eigen tuin, waarin vroeger heel bijzondere bloemen bloeiden, totaal verwaarloost. Haar contact met Niks, die alleen in haar fantasie lijkt te bestaan, houdt haar op de been. Toch moet ook Niks haar verlaten, wil ze in actie komen. Als ze zelf de tuin verzorgt, krijgt haar vader weer oog voor haar en voor de realiteit. Dit is een simpele, rechttoe-rechtaan weergave van het verhaal, dat veel tussen de regels zegt en waarin alles met alles samenhangt en waarin iets dieps wordt geraakt. De klassiek aandoende illustraties in sobere kleuren vormen een perfecte eenheid met de goed afgewogen tekst in uitstekende vertaling. Een prentvertelling voor fijnproevers vanaf ca. 6 jaar.