Lêdo Ivo (geb. 1925), afkomstig uit het Braziliaanse Noordoosten, behoort volgens kenners tot de 'generatie van 45', die de derde fase inluidde van het Braziliaans modernismo. Maar dat doet er weinig toe. De dichter memoreert zijn huidige en vroegere leefwereld en dat is die van Maceió, hoofdstad van de deelstaat Alagoas, waar hij geboren werd. Die omgeving, dat is het schrale land "waar de blauwe krabben / wanneer zij de avond voelen naderen / hun holen zoeken tussen de mangroven". Het is de wereld waar kleine dieren -- vleermuizen, krabben, slakken, uilen, spinnen -- de dienst uitmaken. Maar uiteraard is dit ook de wereld waarin de mens leeft -- "de usurpator in het rijk der dieren" -- en waarmee hij zich confronteert. Dit thema ontwikkelt de auteur in tal van spitse en contrasterende parallellen. Dieren aanvaarden hun wetmatigheid en beleven die onverstoorbaar, maar niet zo de mens. Terwijl het dierlijke bestaan een natuurlijke vanzelfsprekendheid tentoonspreidt, wentelt de mens zich in zijn complexiteit; hij blijft onrustig, hunkert naar woorden en loopt voortdurend rond met vragen, over zichzelf, over zijn plaats in die wereld, over God. "Ik benijd de meeuwen die het kunnen stellen zonder God", verzucht de dichter ergens. Eekhoorns vinden in het gras het antwoord van hun leven, en de ezel balkt om zíjn aandeel te leveren in de schoonheid van de wereld. Zo simpel klinkt dat.
Zintuiglijke voldoening en existentiële verwondering gaan hand in hand, bijzonder fraai en creatief verwoord. Vertaler August Willemsen liet zich andermaal van zijn beste zijde zien door de eenvoud, de precisie en het vloeiende van het ritme onaangetast weer te geven en -- of overdrijf ik? -- ze af en toe zelfs te verbeteren. [Hugo Van Hoecke] Verberg tekst

August Willemsen blijft gelukkig bezig met het introduceren van Portugeestalige dichters en tot dusver met overweldigend succes. De Portugees Pessoa heeft in zijn vertaling al veel invloed uitgeoefend op de Nederlandse poëzie en dat geldt ook voor de Braziliaan Drummond de Andrade. Nu brengt Willemsen in een tweetalige editie een omvangrijke keuze uit de latere poëzie van de Braziliaanse dichter Lêdo Ivo (1924), hier tot dusver vrijwel onbekend. De keuze toont overtuigend aan dat Ivo een belangrijke en aantrekkelijke dichter is, die zijn onderwerpen dicht bij huis zoekt of in de herinnering. Hij kruidt zijn verzen met de nodige ironie en weet ook thema's als angst, liefde en dood op een plastische manier, maar licht gehouden, uit te drukken. Hij ziet bijvoorbeeld zijn vader lopen en volgt hem. Maar zijn vader is dood en herkent zijn zoon niet in het voorbijgaan: 'Toen begreep ik wat de dood is. / En tegelijk begreep ik wat het leven is: / een plek met zon en waar de mensen elkaar spreken.' Liefde is een telkens terugkerend aspect in deze poëzie waarin mensen 'tussen venusheuvels dolen'. Herhaaldelijk wordt de natuur als vergelijking aangehaald: 'Wees hard en lijdzaam / als het sassefrasje / dat tussen stenen gedijt.' Willemsen heeft weer een dichter van de eerste orde te pakken. Verberg tekst