De eigenzinnige Jack Reacher zwerft rond door de VS en trekt daarbij allerlei moeilijkheden aan. Daar maakt hij dan maar het beste van door zijn belagers definitief uit te schakelen. In deze twaalfde thriller rond deze gewezen MP majoor is de aanleiding voor de verwikkelingen wel heel zwak. Jack wil het continent diagonaal oversteken, van de Atlantische naar de Grote Oceaan. Hij neemt de bus als er een is, lift als dat niet zo is, en loopt indien nodig. Wanneer hij belandt in een diner in Despair, een kleine saaie fabrieksstad in Colorado, weigert men hem te bedienen. Vier kleerkasten van hulpagenten worden opgeroepen om hem buiten te werken. Een eerste knokpartij loopt goed af, maar de sympathieke vechtmachine belandt toch in de gevangenis voor landloperij. Wat later wordt hij twintig kilometer verder over de stadsgrens gezet. In het vredige, fatsoenlijke stadje Hope kan hij wel rustig zijn koffie drinken, maar Reacher zou Reacher niet zijn als hij niet terug zou gaan naar Despair. Iedereen heeft nl. een principe nodig om zijn leven structuur te geven, en dat van Reacher is doorgaan op de ingeslagen weg. Met de hulp van een aantrekkelijke vrouwelijke agente sluipt hij diezelfde nacht nog Despair binnen en hij struikelt op de terugweg over een lijk. Het zal niet de laatste keer zijn dat hij in het geheim de company town bezoekt. "Het was geen stad met een fabriek, het was een fabriek met slaapzalen buiten het bedrijfsterrein", zo lezen we over Despair, waar de eigenaar van de recyclingfabriek ook burgemeester, bankdirecteur en een wedergeboren lekenpriester van een 'einde der tijden'-sekte is.

Met zijn militaire achtergrond en zijn vechtersmentaliteit verwacht je dat Jack Reacher een soort conservatieve Amerikaanse superheld is, maar Lee Child heeft van zijn hoofdpersonage net een liberal gemaakt, een gewezen majoor die wel begrijpt dat jonge mensen uit het leger deserteren om niet meer in Irak te moeten vechten. Hun lot is te eindigen als kasplanten die geen respect krijgen in de veteranenziekenhuizen, waarmee de privésector overigens gemakkelijk geld verdient. Dat winstbejag gaat bovendien ook op voor de metaalfabrieken, die de met uranium bepantserde voertuigen uit de woestijn recycleren zonder zich te bekommeren om het milieu.

Jack Reacher blijft een sympathieke eenzaat die met al zijn eigenaardigheden tegen het onrecht vecht, zelfs al is de plot in Niets te verliezen niet helemaal logisch. [Julien Schmit] Verberg tekst

Twaalfde deel in de thrillerserie over Jack Reacher, avonturier en voormalig agent van de Amerikaanse militaire politie. Reacher, die al tien jaar door Amerika zwerft met als enige bagage zijn pinpas en opvouwbare tandenborstel, is nu in Colorado. Daar doet hij achtereenvolgens de stadjes Hope en Despair aan. In Despair is het niet pluis, het lokale restaurant weigert hem te bedienen en na een flinke knokpartij belandt hij in de cel en wordt vervolgens de stad uitgezet. Uiteraard keert Reacher terug om uit te zoeken wat er aan de hand is waarbij hij letterlijk struikelt over een lijk. Tijdens zijn onderzoek, waarbij hij geassisteerd wordt door een aantrekkelijke politievrouw, ontdekt hij dat de geheimzinnigheid in Despair te maken heeft met een apocalyptische staalfabrikant met veel macht en met de Amerikaanse aanwezigheid in Irak. Een Reacher-thriller is altijd de moeite waard, stijl, dialogen en plot stellen ook nu niet teleur. Reacher is een mooie superheld, balancerend op het randje van camp, het verhaal is bij vlagen heel spannend, maar dit verhaal is toch niet een van de beste, wat mat hier en daar. ‘Kom op, Lee. Je kunt veel beter!’ schreef VN’s Detective & Thrillergids 2008. Toch altijd nog goed voor drie sterren. www.leechild.com. Normale druk. Verberg tekst