Een inclusief superheldenverhaal over vriendschap, een spannende geheime missie en gepest worden. Als de twaalfjarige Tunde opeens vleugels krijgt en erachter komt dat hij de enige is die de aarde van de ondergang kan redden, is school ineens het minste van zijn problemen. Gelukkig staat zijn bijzondere vriendengroep klaar om hem te helpen, en dankzij zijn nieuwe krachten kan Tunde letterlijk grote hoogten bereiken. Wat maakt het nog uit dat hij op school gepest wordt? ‘De jongen met vleugels’ is vlot geschreven met een speelse typografie. Met enkele zwart-witillustraties, aan het einde van het verhaal volgt nog een korte scifi comic in zwart-wit. Vanaf ca. 11 jaar. Sir Lenny Henry (1958) is een bekende Britse komiek, schrijver, filantroop en acteur. Hij is de medeoprichter van de liefdadigheidsinstelling Comic Relief en is een groot voorstander van diversiteit. ‘De jongen met vleugels’ is zijn eerste jeugdtitel.

De twaalfjarige Tune is een geadopteerde jongen met een andere huidskleur en een haakneus. Hij doet op school werkelijk zijn best om vrienden te maken maar dat kent aanvankelijk weinig succes. Hij leek gewoon nergens bij te passen, en door zijn gitzwarte huid en krullende haar wilden veel van de witte kinderen (en er waren op zijn school vooral witte kinderen) niet met hem omgaan. Hij voelde zich als een steentje in iemands schoen. Ongewenst, irritant en lastig om mee rond te lopen. Maar wanneer hij Kylie, Jiah en Nev ontmoet, lijkt daar verandering in te komen. Kylie zit in een rolstoel, Jiah is sterk in wiskunde maar gelijktijdig een nerd en Nev blinkt vooral uit op sportief vlak. Wanneer Tune plots vleugels krijgt en te weten komt dat hij de enige blijkt te zijn die de wereld kan redden van mysterieuze wezens, zijn het die vrienden die samen met hem de waarheid ontdekken en het gevaar overmeesteren. 

Dit verhaal, waarin diversiteit en inclusie een belangrijke plaats krijgen, komt langzaam op gang. De dialogen, in een pittige jongerentaal, geven een goed beeld van de herkenbare en gelijktijdig realistische schoolwereld. Ze nodigen uit tot vlot lezen maar misschien ook tot diagonaal lezen. Zodra Tunes missie duidelijk wordt, vraagt het lezen meer aandacht. Vanaf dan krijgt het spitsvondig taalgebruik van Sir Lenny Henry een aanvulling van vreemde namen, minder vanzelfsprekende wendingen en buitenaardse verwijzingen. Wie te snel en oppervlakkig leest, zou daardoor belangrijke info kunnen missen.  

Het einde, waarin het viertal als het ware wordt opgeslokt door een levende computergame, zal vast een brede groep lezers, die ook in het spelen van games thuis is, aanspreken. En dat geldt ook voor de korte scifi-comic als afsluiting van het verhaal. 

De vlakke zwart-witillustraties zorgen voor afwisseling en benadrukken de buitenaardse sfeer. Doorheen de tekst staan sommige woorden, wellicht als variatie, groter, vetter of in een ander lettertype gedrukt. Het verband of de motivatie voor die keuze is niet altijd duidelijk maar het draagt wel bij aan een uitnodigend eigentijdse typografie waar menig lezers oog voor hebben. 

Verberg tekst