In dit leuke prentenboek steelt prinses Dommelijntje de show. Ze kan niet slapen, tot grote wanhoop van haar ouders en al hun personeel. Ze verzinnen de gekste dingen, laten dikke boeken voorlezen door slaapverwekkende heertjes en nodigen zelfs een boze fee uit met haar spinnewiel. Niets helpt. Gelukkig komt de prins net op tijd. Dit prentenboek in oblong formaat heeft bijzondere tekeningen over dubbele pagina’s. De tekeningen in zachte kleuren en gemengde techniek van onder andere collage, pastel en stempels, zijn fascinerend. Zo gebruikt de schrijfster/illustratrice in de jurken stukjes partituur van een ‘Misericordia’, wat gezien de wanhoop van de ouders schitterend gekozen is. Bijzonder is ook dat zij, net als in haar vorige prentenboek 'Tanneke de heksenprinses'*, tekeningen van haar dochtertje Louise in de prenten heeft verwerkt. De vrij uitgebreide tekst is gedrukt in een mooi krullerig en sprookjesachtig lettertype, maar is daardoor af en toe wat moeilijk voor te lezen. Het taalgebruik is soms wat slordig, de clou mocht wat meer vuur hebben. Maar in combinatie met de tekeningen zal het verhaal vele kleuters kunnen bekoren. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Prinses Dommelijntje heeft, in tegenstelling tot wat haar naam doet vernoemen, een erg groot slaapprobleem. De prinses – en de rest van de hofhouding – kan de slaap maar niet vatten, en dit al dagen lang. Aan het hof zijn ze doodmoe en radeloos: wie kan de prinses in slaap doen vallen?
Ze lanceren een oproep en van heinde en verre komen mensen met goede raad, met klassieke en vooruitstrevende methodes. Schaapjes tellen, verhaaltjes vertellen, een spinnewiel … de prinses blijft wakker. Tot er een knappe prins aan het hof arriveert op zoek naar de mooie prinses, maar niet bij haar kan raken omwille van de chaos en het lawaai in haar kamer…
Dit verhaal is een aanrader. Niet alleen omwille van de inhoud, maar ook omwille van de vormgeving. De illustraties zijn echt prachtig. An Leysen gebruikt nu eens stempels, dan weer stukjes partituur. De dromerige figuren uit het verhaal lijken wel uit de prenten te springen, maar zijn tegelijkertijd ook één met de prent. Leysen gebruikte veel verschillende tinten blauw, wat bijdraagt tot de slaperige sfeer. Ook de typografie is leuk gekozen; de majestueuze letters lijken mee te leven met het verhaal.
Na Tanneke de heksenprinses, waarmee Leysen het sprookjesgenre ook verkende, zet ze met dit boek de lijn van prachtig geïllustreerde boeken verder. Zoals in haar vorige boek schakelde Leysen ook dit keer weer dochter Louise in om mee te illustreren, wat een aantal keer voor grappige effecten zorgt.
Verberg tekst