Bing mag nooit met de anderen meespelen. Hij is altijd de klos. Mama zegt dat hij de pesters moet negeren en papa zegt dat hij van zich af moet bijten. Dat zou Bing wel willen, maar het lukt hem niet. Maar dan krijgt hij een schitterend idee. Hij kleeft een briefje met een compliment op elk dier dat hij ontmoet. Wanneer de wind de briefjes in de verboden Wondertuin, waait, neemt het verhaal een bijzondere wending. Daarbij krijgt Bing een wel heel speciale vriend. Het boek eindigt met een ode aan de vriendschap, een ‘stekelig’ slot om over na te denken en nog een lief toetje.

De illustraties van Marieke Nelissen springen vooral in het oog door de kleurenrijkdom en de gevarieerde composities en perspectieven. Vakkundig trekt ze de kijkers in het verhaal en stuurt ze hun aandacht. Op de eerste prent volg je de blik van Bing naar de dansende pestkoppen op de achtergrond, hun schaduwen groter en griezeliger dan henzelf. Enkele prenten verder kijk je vanuit vogelperspectief met Bing mee omlaag naar de pesters die hem aan zijn bretels aan een tak hingen. De Donderdraak tekent ze als een mix van grappige en griezelige ingrediënten die doet denken aan de Maximonsters van Maurice Sendak. Spetterend ten slotte is de explosie van kleuren in de Wondertuin.

Ook al is de ultieme oplossing voor Bings probleem wat geforceerd, dit prentenboek spreekt wel aan door de vrolijke en expressieve prenten en door de mengeling van spanning en humor.