De Amerikaanse Lionel Shriver (65) groeide als predikantenkind op in een presbyteriaans gedoopt gezin. 'Als klein kind was ik voornamelijk verveeld, maar toen de prepuberteit aanbrak was ik woedend (...) dat ik geen eigen mening mocht hebben', schrijft ze in haar gelegenheidspreek Het kinderlijke afleggen (2013).
Met haar openingstoespraak op het Writers Festival in Brisbane in 2016 riep ze 'hel en verdoemenis' over zich af. Ze brak een lans voor de vrijheid van de fictie: auteurs mogen personages opvoeren die een andere identiteit hebben dan zijzelf. Om dit te illustreren zette ze een sombrero op (een schrijver mag iedere hoed opzetten).
Yassmin Abdel-Magied, een jonge Soedanese blogger, betichtte Shriver naar aanleiding daarvan van culturele toe-eigening. Het festival nam afstand van Shrivers toespraak, sociale media ontploften.
Gekrenkt
Ze schrijft: 'In mijn jeugd waren conservatieven de stem van onderdrukking, conformisme en orthodoxie. Het was recht…Lees verder
De Amerikaanse Lionel Shriver (65) groeide als predikantenkind op in een presbyteriaans gedoopt gezin. 'Als klein kind was ik voornamelijk verveeld, maar toen de prepuberteit aanbrak was ik woedend (...) dat ik geen eigen mening mocht hebben', schrijft ze in haar gelegenheidspreek Het kinderlijke afleggen (2013).
Met haar openingstoespraak op het Writers Festival in Brisbane in 2016 riep ze 'hel en verdoemenis' over zich af. Ze brak een lans voor de vrijheid van de fictie: auteurs mogen personages opvoeren die een andere identiteit hebben dan zijzelf. Om dit te illustreren zette ze een sombrero op (een schrijver mag iedere hoed opzetten).
Yassmin Abdel-Magied, een jonge Soedanese blogger, betichtte Shriver naar aanleiding daarvan van culturele toe-eigening. Het festival nam afstand van Shrivers toespraak, sociale media ontploften.
Gekrenkt
Ze schrijft: 'In mijn jeugd waren conservatieven de stem van onderdrukking, conformisme en orthodoxie. Het was rechts dat beperkingen oplegde aan de vrijheid (...) Nu is de rol van de onderdrukker overgegaan naar links.' Ze spreekt van een tijd van 'gewapende sensitiviteit', waarin de linkse taalpolitiek - 'lefty lingo' - iedereen de mond snoert door te spreken van 'privileges' en 'culturele toe-eigening'; gekrenktheid en spreekrecht uit eigen ervaring maken ieder debat onmogelijk.
Het rechtse kamp beperkt zich vaak tot het beschimpen van links taalgebruik, of te roepen: 'je mag ook niets meer zeggen' (een zwaktebod waar Shriver zich helaas ook een paar keer op beroept). Maar ze pakt door, ze wijst op de uiterste consequenties van het gebruik van dit vocabulaire in het maatschappelijk debat.
Tegendraads is een heerlijk portret van Shriver als persoon, schrijver en polemist. Ze is grappig, scherp en bewonderenswaardig openhartig - ook als je het niet met haar eens bent.
Verberg tekst