In interviews vertelt de Amerikaanse auteur Lisa Taddeo dat een redacteur van Simon & Schuster destijds met de suggestie kwam. Of ze een non-fictieboek wilde maken à la Gay Talese's klassieker The Neighbor's Wife uit 1981, waarin hij het liefdesleven van gewone Amerikanen beschreef. Taddeo zegde toe, maar besloot zich te concentreren op het vrouwelijk perspectief. Liefst acht jaar lang volgde ze drie Amerikaanse vrouwen - op embedded-achtige wijze.
Het resultaat, Drie vrouwen, werd ruimschoots voor verschijning al luidkeels geprezen door schrijvers als Dave Eggers ('Ik kan me geen scenario voorstellen waarin dit niet een van de belangrijkste en meest besproken boeken van dit jaar zal worden'). Zelf schrijft Taddeo: 'Ik ben ervan overtuigd dat deze geschiedenissen fundamentele waarheden vertellen over vrouwen en verlangen.'
Dat is nogal een pretentie, zeker als je bedenkt dat de drie min of meer toevallig in het boek zijn terehtgekomen. Doorslaggevend was hu…Lees verder
In interviews vertelt de Amerikaanse auteur Lisa Taddeo dat een redacteur van Simon & Schuster destijds met de suggestie kwam. Of ze een non-fictieboek wilde maken à la Gay Talese's klassieker The Neighbor's Wife uit 1981, waarin hij het liefdesleven van gewone Amerikanen beschreef. Taddeo zegde toe, maar besloot zich te concentreren op het vrouwelijk perspectief. Liefst acht jaar lang volgde ze drie Amerikaanse vrouwen - op embedded-achtige wijze.
Het resultaat, Drie vrouwen, werd ruimschoots voor verschijning al luidkeels geprezen door schrijvers als Dave Eggers ('Ik kan me geen scenario voorstellen waarin dit niet een van de belangrijkste en meest besproken boeken van dit jaar zal worden'). Zelf schrijft Taddeo: 'Ik ben ervan overtuigd dat deze geschiedenissen fundamentele waarheden vertellen over vrouwen en verlangen.'
Dat is nogal een pretentie, zeker als je bedenkt dat de drie min of meer toevallig in het boek zijn terehtgekomen. Doorslaggevend was hun bereidheid om Taddeo tot hun leven toe te laten. Twee van de drie wilden dat alleen als ze anoniem konden blijven: thuisblijfmoeder Lina, die haar seksloze echtgenoot inruilt voor een viriel jeugdvriendje, en de knappe restauranthoudster Sloane, die de liefde bedrijft met derden (m/v) omdat haar man daar reuze opgewonden van raakt. Alleen Maggie heet echt Maggie; haar verhaal lag zogezegd toch al op straat.
Keurig om en om staat een van de drie vrouwen centraal. Langzaam komt de lezer meer te weten over de gezinnen waarin ze opgroeiden, over hun naargeestige seksuele ontwaken. Lina is ooit slachtoffer geweest van een groepsverkrachting. Sloane heeft een oudere broer die met haar wilde 'rotzooien'. Maggie komt na haar ontmaagding op Hawaï te boek te staan als de slet van haar school.
Hoe gehypet ook, Drie vrouwen maakt de verwachtingen niet waar. Voortdurend denk je: waarom zouden uitgerekend Lina, Sloane en Maggie 'fundamentele waarheden' vertellen over vrouwen en verlangen? Bovendien probeert Taddeo zo nadrukkelijk literair te schrijven dat haar hoofdpersonen meer lijken op romanpersonages dan op wezens van vlees en bloed. Daarbij verslikt ze zich dikwijls in haar metaforiek. Want wat te denken van vrouwen die voorover geheld zitten 'als soepterrines tijdens een aardbeving'? Van een man die 'de bleke zoetheid van een cashewnoot' uitstraalt? Dat de Nederlandse vertaling menig anglicisme bevat ('Ik wil je poesje eten') is haar niet aan te rekenen, maar stoort al evenzeer.
De enige die enigszins aan Taddeo's literaire houdgreep ontsnapt, is Maggie, misschien wel omdat haar geschiedenis grotendeels te googelen en dus verifieerbaar is. Kort samengevat: na die ontmaagding neemt ze haar leraar Aaron in vertrouwen. Gaandeweg groeit er iets moois. Ze spreken heimelijk af, ook bij hem thuis, als zijn vrouw weg is en de kinderen boven slapen. Ze hebben seks, maar hij, heel slim, laat het niet tot penetratie komen. 'Ik wil wachten tot je achttien bent', zegt hij erbij. En zij? 'Zoals elk jong meisje dat verliefd is op iemand die ouder is, weet ze niet wat ze wil dat er gebeurt.'
Zes depressieve jaren later besluit ze alsnog een aanklacht tegen hem in te dienen, waarna het tot een rechtszaak komt. De schaarse bewijzen - telefoonrekeningen waaruit blijkt dat hij 's avonds laat ellenlange gesprekken met haar voerde, een door haar getekende plattegrond van Aarons huis - overtuigen de jury niet. Die gaat mee in zijn versie en hecht geen waarde aan die van haar. Precies dat, lijkt Taddeo te willen zeggen, is het probleem. Vrouwen worden vrijwel nooit op hun woord geloofd.
Dat klopt natuurlijk. Maar al met al zijn de portretten van Lina, Sloane en Maggie als de verhalen die je zoal aantreft in de betere vrouwenglossy: altijd fijn om te lezen, wijzer word je er zelden van.
***
Uit het Engels vertaald door Dennis Keesmaat. Nijgh & Van Ditmar; 320 pagina's; € 21,50.
Verberg tekst
