VRT-journalist Louis van Dievel scoorde eerder goed met originele romans als Happy days en Ik ben de vuilnisman, geschreven in een originele stijl die aansluit bij de roman noir. In zijn nieuwste gaat hij op die ingeslagen weg verder, maar meer dan in vorige romans gaat de auteur dieper in op zijn eigen ervaringswereld, en brengt hij op knappe en intrigerende wijze inkijkjes in de levenswijze, de verzuchtingen, de angsten en vooroordelen van de modale Vlaming van de jaren '70. De kapstok waar de auteur dit alles aan ophangt is de aanhouding van Gustaaf Van Eyken (bijgenaamd 'de vampier van Muizen), n.a.v. meerdere verkrachtingen en drie lustmoorden. Van Eycken werd in 1973 veroordeeld tot de doodstraf, die werd omgezet tot levenslang. De auteur was buurjongen van deze man, die woonde in de Pruimelaarstraat in Bonheiden, nabij Mechelen.

De vermelding vooraan in het boek dat "Iedere gelijkenis met bestaande personen en feiten berust op toeval" maakt duidelijk dat het hier wel degelijk om fictie gaat, maar toch zal de lezer zich niet van de indruk kunnen ontdoen dat Van Dievel wel degelijk met een scherp oog terugblikt op de eigen omgeving en dankbaar gebruik maakt van zijn herinneringen aan die bewuste tijd. Een 19-tal buurtbewoners geven hun commentaar op en rond deze tragische gebeurtenissen, die hun vertrouwde wereldbeeld en hun burgerlijke levenshouding een flinke deuk geven. Op treffende wijze weet de auteur deze volkse figuren een eigen stem te geven, een aanpak die doet denken aan de fragmentarische romans van Louis Paul Boon en, omwille van het onderliggende drama, ook enigszins aan In cold blood van Truman Capote.

Louis van Dievel brengt met De Pruimelaarstraat een voortreffelijke roman, die niet meteen te plaatsen valt in een bepaald genre en daarom zo merkwaardig origineel is. [Staf Schoeters] Verberg tekst

Als er een meervoudig verkrachter en moordenaar in een Vlaamse volksbuurt blijkt te wonen, is het wankele evenwicht verstoord en komen allerlei zaken aan de oppervlakte die tot dan toe verborgen zijn gebleven. Dit boek vertelt het (op de werkelijkheid gebaseerde) verhaal van een volksbuurt tijdens het proces tegen de vrouwenmoordenaar. Het beschrijft het leven in het begin van de jaren '70 van de 20e eeuw, maar het lijkt veel verder geleden. De vertelstijl doet aan Boon denken ('Kapellekensbaan'), het wisselend perspectief aan hetzelfde procedé bij Hugo Claus. Hoewel het qua schrijven niet aan deze voorbeelden raakt, is het gaandeweg een beklemmend boek, waarbij het vermogen om te vertellen vanuit steeds wisselende personen vaak extra spanning oplevert. Geen opgewekt boek: het beschrijft een hard, grof, primitief volksleven, met weinig mogelijkheden tot ontsnappen. Een indringend tijdsbeeld van een gedoemde buurt. De auteur (1953) is journalist bij de VRT. Kleine druk.