@:Word je een beter schrijver als je van naam verandert? Maar misschien word je een beter schrijver als je alleen nog je familienaam gebruikt? Luc Deflo werd voor zijn derde misdaadroman Deflo. En je merkt het verschil.

Naakte zielen, Deflo's in 1999 verschenen debuut, stelde me zwaar teleur. Kromme zinnen, een ongeloofwaardig verhaal, slordigheden, en ontzettend veel gruwel en geweld. Hier was duidelijk iemand aan zijn lot overgelaten die van de uitgever wat begeleiding had mogen krijgen. En toch: de roman werd genomineerd voor de Hercule Poirot-prijs van 1999, kreeg ook een aantal positieve recensies en bovenal, hij verkocht goed. Aan opvolger Bevroren hart was duidelijk harder gewerkt. De werkwoorden waren correct vervoegd, de slordigheden zo goed als verdwenen. Wat wel bleef waren de horror en het geweld. Met veel zin voor detail en heel expliciet gaf Deflo zelfs een korte handleiding in het uitlepelen van een menselijk oog. En ik moet toegeven: de scène is me bijgebleven.
Met Lokaas, zijn nieuwe thriller, is Deflo duidelijk een andere richting uitgegaan. En misschien is het verdwijnen van zijn voornaam wel symbolisch en meer dan een marketingtrucje. De setting van Lokaas is opnieuw Mechelen. Daar zijn zware problemen met allochtonen en een rijkswachtcommandant adviseert een harde aanpak. Zero tolerance. Deze Johan Dewolf heeft zijn sporen verdiend in Molenbeek, als "stormram van extreem-rechts". Op een dag wordt hij met twee kogels in de slaap aangetroffen in een bos; zijn lijk is verminkt met salpeterzuur.
Speurder Dirk Deleu en onderzoeksrechter Jos Bosmans bekijken eerst maar eens Dewolfs entourage. Zijn steenrijke vader steunt met veel geld extreem-rechts, waar aan de top een ongenadige machtsstrijd woedt. Maar er zijn ook sporen naar een Marokkaans jeugdcafé dat gerund wordt door Murat Marouf en dat volgens sommigen een bloeiend drugshandeltje verbergt. En dan is er nog de vreemde rol van groen gemeenteraadslid Naïb Abram. Een verklikker die zijn Marokkaanse vrienden heeft verraden of een goedmenende idealist? Als na een onbesuisde en uit de hand gelopen razzia in het jeugdcafé de politie een Marokkaanse jongen neerschiet, wordt het zeer heet in Mechelen. En eigenlijk weet niemand nog wie aan welke kant staat.
Ook de lezer niet, die tussendoor alleen wat kan uitblazen met de privé-problemen van speurder Dirk Deleu. Meer dan in Deflo's twee vorige thrillers is hij de spil van het verhaal. Hij heeft zijn vrouw en twee kinderen verlaten voor een jonge en vurige collega, maar die verlaat hem dan weer voor een macho van drugsbestrijding.
Deflo vertelt het ingewikkelde verhaal met veel couleur locale in zeventig zeer korte hoofdstukken, sommige heel indrukwekkend en overtuigend. Elf bijvoorbeeld. Daarin belandt Deleu bij de familie van een andere vermoorde Marokkaanse jongen. Diens zus wil wel helpen, maar bij de ouders stuit hij op een muur van stilzwijgen - uit schuldgevoel omdat hun zoon het huis heeft verlaten. Deflo vertelt het ingehouden, hij suggereert meer dan hij beschrijft, en laat het de moeder mooi samenvatten als ze het over haar man heeft: "Hij denkt dat de koran alles oplost."
Deflo's toegenomen aandacht voor zijn personages geeft deze thriller meer diepgang. Gruwel en geweld zijn niet helemaal verdwenen, en hij knoopt tegen het einde alle verhaaldraden niet echt handig aan elkaar - een shoot-out in de allerklassiekste westerntraditie lijkt de enige oplossing. Maar een vleugje seks, wat tederheid en erotiek, en een beetje humor maken het allemaal draaglijk, ook al omdat Deflo ondubbelzinnig kan relativeren. Dat Lokaas niet altijd even geloofwaardig is en soms wat moeilijk te volgen, neem je er zonder al te veel moeite bij.

Verberg tekst

Mechelen

Rassenhaat die Mechelen meesleept in een spiraal van raadselachtige moorden. Thrillerauteur Luc Deflo (43) snijdt met zijn derde boek een bijzonder gevoelig thema aan. In Lokaas kan het vertrouwde speurdersduo Deleu en Bosmans niet vermijden dat de spanningen tussen blanken en migranten uitmonden in gewelddadige rellen. "Mijn beste boek tot hiertoe", meent de auteur. "Al hoop ik uit de grond van mijn hart dat het in realiteit nooit zover komt."

In Molenbeek wordt het verminkte lijk van een politiecommissaris aangetroffen. De man specialiseerde zich in de vreemdelingenproblematiek en zijn dood betekent het startschot voor een reeks moorden. Uiteindelijk laait de spanning op tot op het randje van een burgeroorlog met Mechelen als epicentrum. Deflo gooit er ook nog een liefdesgeschiedenis tussen en focust op de machtshonger achter de schermen.

"Met dit verhaal over rassenconflicten wil ik zeker geen moraliserend vingertje opsteken", waarschuwt de naar Vilvoorde uitgeweken Mechelaar. "Als er al een boodschap inzit, is het deze: elk ras kweekt goede en slechte exemplaren. Je huidskleur bepaalt niet of je minderwaardig bent. Persoonlijk vind ik de hoge score van het Vlaams Blok beangstigend, maar die mening vind je niet terug in mijn boek. Als ik mijn eigen politieke ideeën wil ventileren, schrijf ik beter een essay."

Provinciestad

Voor de derde keer op rij situeert het verhaal zich in Mechelen waar de speurders Jos Bosmans en Dirk Deleu de lezers opnieuw op sleeptouw nemen. "Mijn boeken kunnen zich evengoed afspelen in pakweg Roeselare of Turnhout, maar ik koos voor Mechelen omdat ik mijn geboortestad goed ken. Een kleinschalige provinciestad leent zich uitstekend voor een thriller. De anonimiteit is er minder groot, zodat je soms het gevoel krijgt dat zelfs je buurman vreemd doet."

"Bovendien drong de uitgever aan op een reeks, omdat zoiets een band schept met de lezers. Ze gaan zich na een poos identificeren met de terugkerende hoofdrolspelers en grijpen ook vaker terug naar de vorige boeken. Dat concept heeft als bijkomend voordeel dat ik de speurders niet in elk boek uitvoerig moet voorstellen."

Luc Deflo schreef eerder al Naakte Zielen en Bevroren Hart . "Ik vind mijn derde boek persoonlijk mijn beste. Ik hanteer een meer gevarieerde stijl en een sterkere zinsbouw. Vroeger wist je ook vrij snel wie de moordenaar was omdat ik schreef vanuit het oogpunt van de dader. Je kon smaken wat de psychopaat voelde. Deze keer pak ik uit met een whodunit. De lezer sprokkelt mee informatie en raakt net als de speurders verwikkeld in dwaalsporen. Ik streefde naar een pageturner, een boek dat je in een ruk uitleest om de waarheid te kennen."  (G.V.M.)

Verberg tekst

Luc Deflo's vaste speurdersduo Dirk Deleu en Jos Bosmans worden dit keer in Mechelen geconfronteerd met een wel erg brutale moord: het lijk van rijkswachtcommandant Johan Dewolf werd bijna onherkenbaar gemaakt; op zijn borst is een hakenkruis gekerfd. Samen met de speurders wordt de lezer binnen het kader van een knap geconstrueerd geheel meegesleept in een verhaal rond drugstrafieken, criminaliteit en politieke machtswellust. Een voor een worden de zgn. 'kleine garnalen' uitgeschakeld, de echte opdrachtgevers houden zich zo lang mogelijk schuil achter een waas van gespeelde onschuld. Deleu, wie het privé niet al te goed gaat na zijn echtscheiding, raakt op zeker moment in de knoei wanneer blijkt dat hij tipgever is geweest voor een journalist die de affaire uiteraard in zijn krant heeft uitgesmeerd. Deleu probeert het dan maar als privé-detective en bijt zich verder vast in de zaak. Deflo heeft met Lokaas een thriller geschreven om 'u' tegen te zeggen: grondig gedocumenteerd, met voldoende aandacht voor de psychologie van de personages en via de alternerende invalshoeken binnen de elkaar opvolgende hoofdstukken steeds weer verrassend voor de lezer. [Jooris Van Hulle] Verberg tekst

Als in een bos het lijk wordt gevonden van Johan Dewolf, de commandant van de Molenbeekse rijkswacht, leidt het spoor naar een Marokkaanse drugshandelaar. Onderzoeksrechter Jos Bosmans en zijn vriend Dirk Deleu van de Mechelse politie beginnen het onderzoek dan ook in die richting. Maar de jeugdige Marokkanen die ze zoeken, blijken even later ook vermoord te zijn. Er blijken veel meer intriges een rol te spelen: migrantenproblematiek in het centrum van Mechelen, de racistisch rechts-radicale beweging van Dewolfs vader, een dubbelrol van een gemeenteraadslid van Marokkaanse afkomst en corruptie binnen het politieapparaat. Daar zit hem de kneep: de schrijver heeft het ingewikkeld gemaakt met een te groot aantal personages, die voor hoofdpersonen soms weinig individuele karaktertrekken hebben. Hierdoor verliest de lezer eenvoudig de draad van het verhaal. Daarnaast spelen ook de persoonlijke omstandigheden van Deleu een rol. Er valt toch veel te genieten dankzij een soms onderkoelde humor en levensechte dialogen. Deflo is een goed schrijver die zich misschien iets moet beperken. Normale duk. Verberg tekst