De auteur geeft een indringende weergave van de strijd die Eva dagelijks levert in revalidatiecentrum Pulderbos in België. Het achttienjarige meisje werd vlak voor Kerstmis in 2003 aangereden in Antwerpen door een automobilist die haar voor dood achterliet. Wanneer Eva bijkomt uit een diepe coma, moet ze weer leren praten en lopen en kost het denken haar blijvend moeite. Een titel in de serie 'Dwarslijnen', een reeks boeken voor jongeren. Het gaat om boeken met een beperkte omvang en volwaardige verhalen. Dit boek heeft vele identificatiemogelijkheden doordat de gedachten en gevoelens van de ik-figuur Eva gedetailleerd zijn verwoord en het geheel gegoten is in dagboekachtige hoofdstukken. De gesprekken met hulpverleners en andere kindpatiënten verhogen de betrokkenheid. De schrijfstijl is direct en warm. De korte zinnen, het eenvoudige woordgebruik en de ruime bladspiegel verhogen de leesbaarheid. Op de omslag staat in handschrift: 'Een totaal onbelangrijke plaats waar de belangrijkste gebeurtenis van men leven plaats vond. Ik een beetje schuld. Hij de schuldige.' Kleine lezerskring. Vanaf ca. 13 jaar. Verberg tekst

In dit boek maken we kennis met Eva, het slachtoffer van een vluchtmisdrijf. Het boek is gebaseerd op waargebeurde feiten en werd al in 2006 geschreven. Nu, tien jaar later, bllijft het onderwerp brandend actueel. Eva is een levenslustige achttienjarige tot ze een paar dagen voor Kerstmis ongelooflijk veel pech heeft. Wanneer ze met haar fiets een kruispunt wil oversteken, botst ze met een auto. De chauffeur kijkt of ze nog leeft en laadt dan haar fiets koelbloedig in zijn auto, zodat hij kan wegrijden. Wat voor Eva en haar familie volgt is de hel. Ze ligt enkele weken in coma, maar weet daar toch uit te ontwaken. Dan begint de periode die waarschijnlijk het moeilijkst is geweest in haar leven: het herstel. Daarvoor komt ze terecht in Pulderbos. Daar is ze de oudste patiënt, een gegeven waar ze zich niet meteen goed bij voelt.

Hoe Eva dit alles beleeft lezen we in een zeer directe vorm, doordat alles in de ik-persoon en in de tegenwoordige tijd geschreven is. Het boek leest als een trein, dankzij de schrijfstijl, de onderverdeling in korte hoofdstukjes en de beperkte omvang. Het in één keer uitlezen is niet moeilijk. Toch wordt het hele herstelproces dat Eva doormaakt goed beschreven. We lezen hoe ze balanceert: enerzijds is er woede, voor de chauffeur, die haar droom om kunstgeschiedenis te gaan studeren en de wereld rond te trekken, in één klap aan diggelen sloeg, en anderzijds is er de hoop die ze heeft wanneer ze beetje bij beetje vooruitgang boekt.

De band met haar familie is niet gemakkelijk. Hoewel Eva beseft dat deze mensen ongelooflijk veel voor haar doen, is ze soms zo boos dat iedereen in haar buurt het moet ontgelden. Ook de hulpverleners krijgen het hard te verduren wanneer Eva weer door een pijnlijk dal van wanhoop gaat. Voor deze paramedici krijg je als lezer respect. Je moet het maar doen om telkens opnieuw tijdens een revalidatieperiode het beste uit mensen te halen. Dat dat soms heel weinig is, leren we doordat we ook de vrienden van Eva in Pulderbos leren kennen. Eva komt er in vergelijking met sommige anderen zeer goed vanaf. Je kan het als lezer niet laten om zo sterk mee te leven dat er wel traantjes kunnen vloeien. Het verhaal wordt in een nawoord aangevuld met een interview dat nu, twaalf jaar later, door een journaliste van Eva werd afgenomen. Op zich is dat zeker een meerwaarde.

Verberg tekst

Eva, een optimistisch meisje van achttien jaar, boordevol plannen, komt drie dagen voor Kerstmis met haar fiets onder een auto terecht. De chauffeur pleegt vluchtmisdrijf. Eva wordt zeven weken later wakker uit een diepe coma. Nu pas begint een lange strijd die Eva dagelijks moet leveren in het revalidatiecentrum Pulderbos. Dingen die vroeger vanzelfsprekend waren (spreken, lopen, denken) moeten nu opnieuw aangeleerd worden. In de ik-vorm en in de tegenwoordige tijd vertelt Eva wat haar overkomt en haar gedachten en gevoelens daarbij. Een heel directe manier van vertellen; als lezer heb je het gevoel dat je erbij bent en alles vanop de eerste rij meemaakt: de moeilijke revalidatie, haar pijn, verdriet en boosheid. Maar ook de mooie momenten met haar nieuwe vrienden van Pulderbos en met haar jongere zus, die zelfs haar beddenpan voor haar voorverwarmt! Eva was vroeger een rebels meisje en ze lapt nu ook nog de regeltjes aan haar laars. Er zit veel boosheid in haar, t.o.v. haar mama, haar stiefvader en de hulpverleners. Haar boosheid komt hard over, maar het is wel de realiteit. Eva wou kunstgeschiedenis studeren - ze is verstandig genoeg - maar nu is zelfs bibliotheekassistente te hoog gegrepen. Nog een droom die aan diggelen valt. Dit boek lees je makkelijk in één ruk uit dankzij de korte hoofdstukjes, de duidelijke taal, de ruime bladspiegel en de beperkte omvang. Het is een heel ontroerend verhaal dat wijst op de gevaren in het verkeer. Je leven kan van de ene op de andere dag totaal veranderen. Hopelijk opent Descamps met dit boek de ogen van vele jongeren die zich net zoals Eva onkwetsbaar waanden in het verkeer. De auteur heeft met de echte Eva gesproken en haar ervaringen in dit verhaal weergegeven.
Verberg tekst