Lucas Hüsgen is geen dichter die zich makkelijk prijsgeeft en dit is nog flatteus gezegd. Hij lijkt zich in deze vaak lange en met veel wit en vreemde regelafbrekingen getooide gedichten juist in het duister te willen hullen. Een merkwaardige, ongrijpbare dichter, die zich in een archaïserend idioom vooral toelegt op klankpatronen en veelal een bijkans parodistische indruk maakt: 'Ritme ener slapenden wil zij met mij gaan wuiven in onze wachtende bus?' Wat moet je met zo'n eerste regel? En verderop: 'toen, equilibriste van het overversnelde (doorbrekende steveningen) / smeet in schaamtedepot van des zwalkenden heersers onredzame have'. Het moet allemaal wel kunnen, vrijheid blijheid in de poëzie, maar of er ook chocola van te maken valt, waagt men te betwijfelen. Het is poëziepoëziepoëzie, eentalig fenomeen dat duchtig in zichzelf rondtolt en waarbij, om enkele anderen te noemen die waarschijnlijk verwant zijn, Astrid Lampe, Tonnus Oosterhoff, Kees Ouwens, poëtisch gesproken weldadig aansprekelijk zijn. Een dichter voor de liefhebbers van 'rouwmoedige schoonheid' als deze: 'Deze rouwmoedige schoonheid / vervange haar cassettedeck. / Ene lapzwans late flaters begaan, / Bengaalse vlamme zij de meide moedeloos.' Toe maar. Verberg tekst