Je zou met enig recht deze posthuum verschenen bundel gedichten van M. Vasalis (1909-1998) 'ouderwets' kunnen noemen, maar voor hetzelfde geld 'ouderwets goed'. Hij werd op haar verzoek - het was haar laatste wil - door haar kinderen samengesteld uit werk uit diverse perioden. Natuurlijk komt er een droomgedicht in voor, een type dat in haar eerder verschenen bundels steeds een belangrijke plaats innam. Rijm speelt een ondergeschikte rol, er wordt wel gebruik van gemaakt, maar als het ware terloops. Veel belangrijker is het veelvuldig enjamberen, dat bijna een trucje lijkt om aandacht op een woord of zinsnede te vestigen. Heel mooi zijn twee gedichten over een dementerende moeder, waarvan het eerste met de volgende, pregnante slotregels: 'Had ik je maar als kind gekend / die nu mijn kind en moeder bent.' De bundel als geheel heeft een wat onevenwichtig karakter, mogelijk als gevolg van het feit dat de auteur zelf niet meer in staat is geweest een goede compositie te maken. Maar hoe dan ook bleef de verschijning van deze vierde bundel van Vasalis, bijna een halve eeuw na haar voorgaande, een heugelijke gebeurtenis.