Achtste bundel van de dichter (1959, staat met zeven gedichten in De Dikke Komrij). In 'Dit' vraagt de dichter namens Dante 'alle hoop te laten varen' bij zijn 'nauwelijks / te ontcijferen gestamel'. Hij verdwaalt 'in een koud en bar / landschap' met zijn 'onbeholpen verhaal / van verlangen en onrust', het 'machteloze vervloeken' van zichzelf en de wereld; op het 'allerlaatste ogenblik het nutteloze smeken / om hulp, het zinloze bidden om uitstel?'. 'Nooit in zichzelf gekeerd. Want binnen is niets.' Elders: 'er woont nog iemand binnenin.' Bevattelijke zelfanalyse van een man die zichzelf via uiteenlopende locaties in poëtisch parlando portretteert: aarde, heelal, lichaam, memory-stick, ziekenhuis, berglandschap, tuin, stad of een 'net verdwenen paradijs'. Cézanne, Van Gogh, Klee, Vermeer zijn spiegels. Altijd 'in het landschap, zonder geschiedenis, / zonder gedachten'. Niet op zoek 'naar/betekenissen en verklaringen maar / gewoonweg zijnde te midden van wat is.' Als 'blauwe vinvis' zuigt de dichter 'alles van waarde' op. N.a.v. Klee's : 'ich und die Farbe sinds eins', zijn Tritsmans en het landschap een. Voor gevorderde poëzieliefhebbers. Verberg tekst