De bundel opent met gedichten geïnspireerd op beelden van de Italiaanse beeldhouwer Bernini (1598-1680). Deze ziet in het brok marmer voor zich ‘haar vluchtend silhouet’. De indruk wordt gewekt dat de beeldend kunstenaar trefzekerder zijn werk schept dan de dichter, wat ook opgemaakt kan worden uit het mooie gedicht op Egon Schiele: ‘alleen zijn snelle hand wist waarheen / het zou gaan,…’. Zij zien iets dat de dichter pas met veel moeite in de taal tot uitdrukking kan brengen. Wie deze beeldend kunstenaars kent, wordt getroffen door Tritsmans' trefzekere verbeelding van hun werk. Een ander opmerkelijk thema: het is de opdracht van de kunstenaar om ‘de laatste toonaard te vinden’, in een wereld waarin alles al gezegd is. Hierin meandert hij langs natuur en techniek. De gedichten doen denken aan sonnetten; door hun vorm (geen interpunctie en hoofdletters, 8 tot 11 syllaben per regel) ogen zij monotoon, beheerst en gebeeldhouwd. Maar bij verklanking valt op hoe veel spanning en emotie in de gedichten aanwezig is. Een mooie bundel. Verberg tekst