De titel laat niets aan de verbeelding over: hoofdpersonage Lissa heeft kanker en heeft nog 27 dagen te leven voordat ze euthanasie pleegt. Al vanaf hoofdstuk 1 wordt dit duidelijk gemeld door Lissa zelf. Van een binnenkomer gesproken!

Lissa is de nuchterheid zelve. Al is ze te zwak om nog veel uit bed te komen, toch weigert ze om zomaar te wachten op haar dood. Haar bed staat aan het raam aan de straatkant in het drukke Amsterdam. Ze gooit een muntje op de stoep en start zo een heuse ruiltocht. Het is Ellen die nietsvermoedend het muntje neemt en zo het andere hoofdpersonage wordt. Ook al kennen de twee meisjes elkaar niet, ze bouwen snel een intense band op. 

Ellen heeft een grote wijnvlek in haar gezicht en zondert zich daardoor af. In Lissa vindt ze iemand die haar zelfvertrouwen geeft en ervoor zorgt dat ze haar wijnvlek omarmt. Lissa vindt in Ellen dan weer iemand die naast de kanker kan kijken en niet steeds overbezorgd reageert en medelijden heeft. Ellen weet niets van Lissa's euthanasieplannen. Het doel van de meisjes is om het muntje steeds om te ruilen tegen iets van een hogere waarde en zo uiteindelijk een huis te bemachtigen. Zo’n vaart zal het uiteindelijk niet lopen. Ze stellen hun doel onderweg wat bij om zo Lissa’s broer aan een lief te helpen.

Het boek is opgedeeld in korte hoofdstukken. Bij elk hoofdstuk staat de naam van Ellen of Lissa. Zo volg je als lezer de ene keer door de ogen van Lissa, de andere keer door de ogen van Ellen. Het zorgt ervoor dat je soms meer weet dan de personages.

De ruiltocht vormt de rode draad, maar er is ook plaats gemaakt voor andere verhaallijnen. Zo is er de ontluikende liefde tussen Ellen en Xavi van de nachtwinkel, Xavi’s opa die een oude liefde ontmoet, een verliefde Mio… De zoektochten naar de ideale ruilvoorwerpen zorgen ook voor animo. Deze verhaallijnen zijn wel een stuk luchtiger dan die waar Ellen door moet. Die verhaallijn wordt zeer direct en weinig verhullend geschreven. Voor mij was het contrast hier en daar te groot. Soms voelde het qua inhoudsniveau aan als een kinderboek, dan weer als eentje voor jongvolwassenen.

Maren Stoffels schreef dit boek zelf in 27 dagen en deed dat omdat ze haar beste vriendin Laura ook in dat aantal dagen verloor. De gebruikte taal is eenvoudig. Het verhaal is vlot geschreven en de verschillende verhaallijnen makkelijk te volgen.

Het boek is prachtig vormgegeven. De pagina’s zijn omkaderd met eenvoudige tierlantijntjes die doorlopen op de zijkant van het boek. De omslag van de kaft toont het raam waaruit Lissa kijkt. De kaft van het boek zelf toont datzelfde raam, maar dan is Lissa er niet meer. 

Zeker een aangenaam boek dat je leest met een lach en een traan.