Tom Thorne, die ondertussen al tien Billinghamthrillers meegaat, heeft zich in het vorige deel Ten dode opgeschreven zo in de nesten gewerkt dat hij in Stervensuur gedegradeerd is tot ‘het blauwe uniform’. Hij heeft er wel een vriendin aan overgehouden, Helen Weeks, die inspecteur is bij The London Metropolitan Police. Ook met haar zoontje kan hij het goed vinden. Wanneer zijn vroegere collega’s een aantal ‘schijnbare’ zelfmoorden te snel klasseren, schiet Thorne in actie. Hij laat sommige betrokkenen in de waan dat hij nog rechercheur is, een risico dat niet opweegt op tegen de voordelen. En hij sleurt zijn ex-teamgenoten en zijn beste vriend, patholoog-anatoom Phil Hendricks, mee in zijn onderzoek. Ook zij zullen waarschijnlijk niet ontkomen aan de onvermijdelijke gevolgen daarvan. Hij vraagt zich af waarom zoveel mensen hem een dienst willen bewijzen, want hij kan zich niet voorstellen dat het uit respect is. Komt hij dan zo intimiderend over? Hij heeft gelogen, op een bepaald moment acht hij de mensen die het dichtst bij hem staan in staat tot verraad. Hij is wantrouwig en achterbaks, hij zet levens op het spel uit puur eigenbelang en is bereid de veiligheid van anderen op het spel te zetten. Kortom, hij is een klootzak die uit is op eigen roem en glorie, maar vooral een eersteklas speurder die zich verloren en ongelukkig voelt, verbannen uit de baan die alles voor hem betekent. De adrenaline is een drug waar hij met moeite afscheid van kan nemen: ‘De dag dat je geen walging, woede of angst meer voelt, de dag dat je niet meer het gevoel hebt dat je iemand wilt oppakken of iets zou willen aandoen, dat is de dag waarop je eerlijk moet zijn tegenover jezelf en moet toegeven dat je waarschijnlijk voor de verkeerde baan hebt gekozen.’ Hij verveelt zich te pletter tussen de potloodventers en de straatbendes en het eindeloze papierwerk dat er op volgt. Hij vormt een duo met een ervaren lesbienne, geen jonge agent die eerst tegen hem opkijkt maar daarna het respect verliest. Het is beter samenwerken met iemand die geen illusies meer heeft te verliezen, niet over het werk en vooral niet over Thorne zelf. Maar hij laat haar wel volledig buiten zijn privé-onderzoek.
Stervensuur is niet de spannendste thriller in het huidige aanbod, maar de tekening van Tom Thorne, een personage met littekens en een eigenaardige muziekkeuze (Solitary Man van Johnny Cash), is sterk. ‘Serial writing’ noemt collega Minette Walters het, een thriller met een vaste speurder en een vrijwel onveranderende setting. [Myriam Bellens] Verberg tekst

Hoewel teruggezet naar de uniformdienst meent rechercheur Tom Thorne de zelfmoord op twee oudere mensen toch onder de aandacht van zijn ex-collega’s van de afdeling Moordzaken te moeten brengen. Die zijn echter overtuigd van hun gelijk en Thorne besluit dan in het geniep zelf nader onderzoek te doen waarbij hij stuit op een op wraak beluste moordenaar. Het elfde deel rondom de eigenzinnige en wellicht daardoor voor de lezer sympathieke Thorne voor wie het ook nu niet allemaal meezit. Maar het is een doorzetter. Juist deze karaktereigenschap en het onderzoek zelf zorgt voor een prettig lezend, spannend verhaal dat een onverwachte ontknoping kent. Het verhaal wordt zowel vanuit het perspectief van Thorne als vanuit de moordenaar verteld. Sterke karakters en een goed te volgen verhaal houden de liefhebber van spanning en van Thorne (want hoewel onderdeel van een serie is het boek zelfstandig te lezen) tot het eind aan het verhaal gekluisterd. Kleine druk.