Als Dootje verhuisd is naar een andere stad, gaat ze op zoek naar nieuwe vriendjes. Helaas ze vraagt aan de verkeerde mensen of ze met haar willen spelen. Maar op de nieuwe school willen alle klasgenootjes met haar spelen. Dit prentenboek heeft paginagrote (waterverf)illustraties in zachte kleuren. De afgebeelde figuren zijn herkenbaar en humoristisch. De tekst, gedrukt in een duidelijk lettertype, varieert van twee tot zes regels (behalve de laatste pagina); deze staat in het witte gedeelte van de illustratie. Tekst en illustratie vullen elkaar aan. Op de ene bladzijde wordt verteld en uitgebeeld aan wie Dootje vraagt wie met haar wil spelen, aan de andere kant staat in de plaat een 'zoek'vraag naar een kind dat wel wil spelen, bijvoorbeeld "Zie jij het jongetje met de hond?". Aan het einde van het verhaal blijken deze kinderen haar nieuwe klas- en speelgenootjes te zijn. Verzorgd prentenboek met een aantrekkelijk omslag en een bekend, maar origineel uitgewerkt thema, om met kleuters te bekijken en voor te lezen. Vanaf ca. 4 jaar.

Dootje, het hoofdfiguur uit dit prentenboek, een doorbijter, verhuist naar een andere stad en gaat er meteen op zoek naar vriendjes en vriendinnetjes. Maar haar zoektocht levert niets op. Of de grasmaaier maakt te veel lawaai, of er is een taalbarrière, of de juf van de bib kan haar alleen maar het boek ‘Alleen op de wereld’ aanraden, of … Maar de volgende dag gaat ze naar de nieuwe school, en daar komt als uit één mond de vraag: “Wil je met ons spelen?”. Dit stapelverhaal is niet onaardig met zijn vaak absurd-grappige lijnen, maar in de herhalingen mis je de emotie en de spanning en het voorspelbare einde mist ook geloofwaardigheid. De auteur heeft een (speels bedoelde) zoeklijn in het verhaal gemonteerd, maar de infantiele vraagjes op elke prent storen en zijn overbodig. Bv.: “Is Dootje wel alleen in de bibliotheek?”, terwijl je bijna centraal op de prent op de voorgrond, en dus helemaal niet verstopt, een ander meisje ziet zitten tussen een stapel boeken. Zo zie je op elke prent een kind waarnaar de vraag verwijst. Dat kind blijkt uiteindelijk in Dootjes nieuwe klas te zitten. Nog een ander euvel is de verwarring omtrent het tijdsverloop: terwijl het verhaal zich op één dag afspeelt, wisselt Dootje erg vaak van kleren of van attributen. Een vrijheid die de illustrator zich permitteert als fantasie, maar dit zaait verwarring en strookt niet met het realistische gehalte van het verhaal. De prenten in vale kleuren met rijke schakeringen zijn best aardig. Door hun ritme en de verschillende perspectieven ogen ze boeiend en er valt veel leuks in te ontdekken buiten het verhaal, zoals bv. de muis in zijn vliegtuigje, of het vogeltje op de schommel, enzovoort.