Deze whodunnit zoekt naar de reden waarom een zeventigjarige archaeoloog in zijn eigen studeerkamer dood geschoten wordt. Over die reden laat Mary Higgins Clark geen twijfel bestaan: haar boek begint met een proloog waarin wordt uitgelegd dat er een perkament van Jozef van Arimathea bestaat, geschreven door Jezus zelf, waarin Hij hem bedankt voor bewezen diensten. Jozef zou de twaalfjarige Jezus persoonlijk naar Egypte gebracht hebben om hem te onttrekken aan de moordpartij van Herodes op joodse jongetjes. In 1474 laat een bejaarde monnik de brief verdwijnen om hem voor vernietiging te behoeden. Dan pas begint het boek met de moord op de vader van Mariah. Elke lezer weet uit de proloog dat de brief de inzet was. Mariah, de politie en nog een groot aantal andere figuren komen er in de loop van het boek achter. Mariah verdenkt in de eerste plaats haar dementerende moeder: zij werd met het pistool in de hand aangetroffen in een kast, compleet over haar toeren. Bovendien wist ze – dement of niet – dat haar echtgenoot al enige tijd een verhouding had met één van zijn leerlingen. Het inspecteursduo van dienst veronderstelt vanalles, meestal totaal fout en zonder bewijzen. Een echtpaar op jaren gaat verstandiger te werk en helpt de moord oplossen.
Deze Willy en Alvira treden wel meer op in de verhalen van Clark en ze dragen bepaald niet bij tot de spanningslijn. Als je de proloog leest, denk je een soort Da Vinci Code in je handen te hebben. Alle onderdelen zijn er: het kostbare item met historische en religieuze waarde, een dochter die de moord op haar vader wil oplossen én het perkament terug aan het Vaticaan wil bezorgen, driehoeksverhoudingen, rechtszaken, mooie en succesvolle mensen zonder geldzorgen. Helaas, alles wat van de Code een lezenswaardig boek maakte, ontbreekt. Er is geen historisch kader, de karakters laten ons koud en de familievetes evenzeer. In de laatste hoofdstukken wordt er ineens een romance ontvouwd, die we niet hadden zien aankomen. We worden uitgebreid ingelicht over het oninteressante doen en laten van iedereen. Vele beschrijvingen vertragen de plot tot een stilstand.
Clark is met dit boek niet aan haar proefstuk en toch gebruikt ze technieken die een beginneling nog zou vermijden: een lange beschrijving van het uiterlijk via een blik in de spiegel, allerlei details over veel te veel onbelangrijke figuren, een voorspelbare moordenaar, een liefdesgeschiedenis die geen verankering heeft in het verhaal, het veelvuldig herhalen van informatie omdat de lezer misschien zou vergeten zijn over wie het ging. De inzet van de dramatische gebeurtenissen, de brief, had gelijk wat kunnen zijn – een halssnoer, een uitvinding – zonder dat het verhaal zou moeten gewijzigd worden. Het vertelstandpunt verandert in één en hetzelfde hoofdstuk zonder duidelijke reden. Enkel de verstokte fans van Clark zullen zich ertoe brengen om dit boek uit te lezen. [Gerda Sterk] Verberg tekst

Als de telefoon maar niet wordt opgenomen, rijdt Mariah Lyons (28) naar het ouderlijk huis in New Jersey, waar ze haar vader, emeritus hoogleraar archeologie, vermoord achter zijn bureau vindt en haar verwarde moeder, Alzheimerpatiënte, met het wapen in haar hand. Omdat ze soms driftig is en net had ontdekt dat haar man een affaire had, ziet de politie moeder als dader. Maar als ze is gearresteerd en opgenomen in een kliniek, weet Mariah dat haar moeder nooit haar man zou hebben kunnen vermoorden. Haar vaders collega’s denken dat de moord te maken heeft met zijn recente vondst van een brief op perkament die Jezus voor zijn dood schreef aan Jozef van Arimathea en die lang geleden is gestolen uit het Vaticaan. De vele misdaadromans van de Amerikaanse (1927) zijn vaak bekroond en altijd bestsellers. Deze is goed besproken in de VS en boeiend, spannend en actueel. Het goed opgebouwde verhaal leidt in vlot tempo en korte hoofdstukken via veel nieuwe ontwikkelingen naar een verrassend en logisch slot. Goede vertaling. Pocketeditie, zeer kleine druk. Verberg tekst