Met deze knappe bloemlezing haalt de Belgische auteur Leen Huet de Vlaamse stilist Maurice Gilliams (1900-1982) veertig jaar na diens dood uit de vergetelheid. Haar beknopte overzicht van Gilliams' proza, poëzie en essays verschijnt bijna gelijktijdig met de lijvige biografie van Annette Pottegies*. In een tijd van oprukkend fascisme werkte de Antwerpse drukkerszoon aan zijn oeuvre alsof hij in zijn dagboek schreef en was hij allesbehalve politiek of sociaal geëngageerd. De gelauwerde twintigste-eeuwse 'schrijver van zelfportretten' leed aan zware depressies. De gekwelde denker schreef al denkend over zijn verdriet. Stijl was voor hem van het hoogste belang, wat zijn werk niet makkelijk verteerbaar, maar tegelijkertijd haast tijdloos maakt. Door de korte hoofdstukken, ondergebracht in drie delen die op verantwoorde wijze recht doen aan de persoon en het werk van Gilliams, leent deze bloemlezing zich zeer voor een plek op het nachtkastje van de geoefende lezer en literatuurliefhebber. Met achterin een bibliografie.