Max Velthuijs is meer dan de maker van de Kikker-boeken. Voor hij zijn geliefdste held bedacht, schreef en illustreerde hij al andere dierenverhalen. In deze bundel staan er vier, die zowel uit de jaren tachtig als negentig stammen.
‘Het rode kippetje’ leunt het dichtste aan bij de klassieke fabel, al ontbreekt de traditionele moraal. Het verhaal volgt de seizoenen, waarin het kippetje graan zaait, onkruid wiedt, het koren oogst en brood bakt. Elke keer vraagt zij de kat, de hond en de eend hem te helpen, maar die blijven weigeren. Als het kippetje hen ten slotte vraagt of ze mee van het brood komen smullen en ze hongerig komen toesnellen, wijst zij hen botweg af en eet zij alles alleen op. De kat zal haar honger moeten stillen met de mechanische muis die je als grapje op de prent van haar huis ziet.
Ook ‘De eend en de vos’ lijkt op de bekende fabels waarin de sluwe vos een slachtoffer zoekt om op te eten. Ook bij Velthuijs wordt hij keer op keer bedot, maar opnieuw is het einde onverwacht: ‘“Nee,” zei de eend, “ik trouw niet met je. Vossen houden te veel van eenden. Maar vrienden kunnen we wel zijn.”’ Een dergelijke ode aan de vriendschap die verschillen kan overstijgen is typisch voor Velthuijs.
‘De beer en het varkentje’ opent met een tafereel dat Velthuijs al evenzeer typeert: de beer die lekker lui van het leven ligt te genieten: ‘hij was tevreden over het leven en maakte zich geen zorgen over de toekomst.’ Het contrast met het overijverige varkentje dat zijn wintervoorraad inslaat, is groot. Natuurlijk heeft de beer die winter honger en klopt hij aan bij het varkentje. Die laat hem allerlei karweitjes opknappen in ruil voor eten. Beer werkt graag en hard en prijst zijn vriend met een woordgrapje: ‘“Varkentje,” zei de beer tevreden, “je bent een spaarvarken.”’ Velthuijs vervangt hier de belerende moraal door een beeld dat de voordelen van samenwerken in de verf zet.
‘De gevaarlijke reis’ lijkt aan te sluiten bij de verhalen over het duo Olifant en Krokodil, maar laat de twee dieren in een andere rol zien: Krokodil is hier de dienaar van koning Leo en de olifant blijkt de president van Amerika. Om een brief van zijn meester veilig op zijn bestemming te krijgen, onderneemt de krokodil een wereldreis. Als lezer vraag je je af wat hem bezielt en vind je hem dom en roekeloos, maar uiteindelijk blijkt zijn volharding wel zinvol en krijgt hij niet alleen een titel van de koning, maar ongetwijfeld ook de bewondering van de lezer. Aan het slot richt Velthuijs zich rechtstreeks tot zijn jonge publiek, maar wie een moraal verwacht, krijgt opnieuw iets anders: ‘Tot slot nog dit, lieve kinderen. Als je zelf geen trouwe dienaar hebt, stuur je brief dan gerust per post en vertrouw er maar op dat hij aankomt. Overal ter wereld.’ [Jan Van Coillie]

Bundel met vier eerder uitgegeven dierenverhalen (1987-1996). In ‘Het rode kippetje’ werkt een kippetje heel hard, terwijl de andere dieren lanterfanten en haar niet willen helpen. Maar als ze na al haar werk heerlijk brood heeft gebakken, staan ze ineens allemaal klaar. In ‘De eend en de vos’ wil een hongerige vos graag de eend opeten, maar de eend is hem steeds te slim af. Als eend de vos redt uit een kuil, blijkt dat ze best vrienden kunnen worden. In ‘De beer en het varkentje’ krijgt een luie beer in de winter honger. Gelukkig wil het varkentje, dat wel eten heeft verzameld, hem toch onderdak geven. En in het laatste verhaal, ‘De gevaarlijke reis’, zet de trouwste dienaar van de koning, een krokodil, werkelijk alles op alles om een brief van de koning in Amerika te bezorgen. De verhalen zijn verbeeld in de voor Velthuijs karakteristieke, omkaderde illustraties als kleine schilderijen, in warme kleuren en met zwart dun omlijnde figuren. De eenvoudige, veelzeggende tekst is steeds onder de illustraties afgedrukt. De bundel is fraai uitgevoerd op glanzend papier, met achter in beknopte informatie over het werk van de auteur. Velthuijs overleed in 2005; in 2004 ontving hij de Hans Christian Andersenprijs. Klassiek te noemen, fijne uitgave om voor te lezen. Vanaf ca. 4 jaar.

Deze bundel bevat vier eerder verschenen dierenverhalen van Max Velthuijs.
‘Het rode kippetje’ vertelt over een hard werkend kippetje dat van niemand hulp krijgt wanneer ze het vraagt aan de luilekkerende dieren. Niet bij het graan zaaien, onkruid wieden, graan oogsten, graan malen en brood bakken. Ze doet het allemaal alleen. Wanneer ze tot slot vraagt wie wil helpen het brood op te eten, komen kat, hond en eend eraan. Maar neen hoor, dat kan het rode kippetje ook wel alleen.
In ‘De eend en de vos’ komt eend tijdens haar wandeling vos tegen. Die lust wel een lekker hapje eend. Maar eend verzint steeds een smoesje om te ontsnappen, tot ze erin slaagt vos in de val te lokken. Uiteindelijk worden ze vrienden.
Ook ‘De beer en het varkentje’ gaat over hard werken en lui zijn. De luie beer maakt zich geen zorgen over de toekomst, terwijl varkentje daarentegen zeer ijverig is en hard werkt om voor de winter klaar te zijn. Wanneer het winter wordt, komt beer bij varkentje aankloppen. Varkentje zet hem aan het werk en samen redden ze het wel.
In het laatste verhaal ‘De gevaarlijke reis’ schrijft koning leeuw een brief naar zijn beste vriend in Amerika. De raadsheer vindt dat de brief op de post moet, maar de trouwe dienaar van de koning betrouwt het niet en gaat de brief achterna. Gelukkig maar, want het loopt inderdaad mis met de brief. Dankzij de dienaar komt het goed.
In een eenvoudige, maar toch rijke taal en met vrolijke, expressieve prenten in frisse kleuren worden situaties treffend vastgelegd. De verhalen zijn goed opgebouwd naar een verrassend einde toe. Ze leveren stof tot nadenken en geven aanleiding tot praten en filosoferen. De tekst staat onder de illustraties die in een soort gekleurd kaderje op een witte bladzijde.
Het geheel spreekt aan, maar het is wel vreemd dat onder eenzelfde titel en bijna identieke kaft een bundel verschijnt die anders is samengesteld, met minder verhalen, waarvan drie identiek met die in de vorige bundel.