Het ijshuis verscheen oorspronkelijk in 1992 en werd meteen bekroond met een Edgar Award voor het beste debuut. Ondanks haar moderne taalgebruik en een losse, ongekunstelde stijl, ontpopt Minette Walters zich in haar eersteling als een vrij traditionele thrillerschrijfster, die qua intrige en spanning veel had opgestoken van Agatha Christie.

De levens van drie vrouwen worden ontwricht wanneer in het ijshuis van hun villa het lijk wordt ontdekt van een man wiens gezicht vrijwel werd uitgewist, en die reeds meer dan tien jaar dood blijkt te zijn. Een gesloten kamermysterie wordt kunstig gecombineerd met een aantal subplots. De karakters worden nauwgezet geobserveerd met veel zin voor psychologisch doorzicht. De dialogen zijn vaak gekruid met een gezonde dosis ironie. [Staf Schoeters]

De bij mystery-writers zo geliefde Engelse achtergrond, een krakend landhuis met een uitgestrekt terrein vol mysterieuze plekjes, speelt een grote rol in dit verhaal. In een daarvan - een ijskelder - wordt een vergaan lijk gevonden. De al tien jaar vermiste eigenaar? Diens echtgenote bewoont het landgoed nu met twee vriendinnen. Het vijandige dorp wil niets met hen te maken hebben, al pogen opgeschoten jongeren hun vandalisme op hen bot te vieren. Het plaatselijke hoofd van de politie jaagt al jaren op de vrouw van de verdwenen man en ziet nu zijn kans schoon. Een nieuwe inspecteur, een aantrekkelijke man met een bijtend gevoel voor humor, staat er objectiever tegenover en is de enige die zich afvraagt of het lichaam soms van een ander kan zijn. Een onderhoudend verhaal, waarbij men de gechargeerde karakters voor lief neemt. De vertaalster is goed op dreef in de beschrijvende gedeelten. In de dialogen komt de zwarte humor van het origineel echter wat lomp over. Paperback met vrij kleine druk. Het verhaal is voor televisie verfilmd. Verberg tekst