Mira Feticu is geboren in Roemenië. Haar huwelijk bracht haar naar Nederland, waar ze de taal leerde en ook in het Nederlands begon te schrijven. Lief kind van mij is haar debuut en bevat zes autobiografische verhalen die sterk aaneenhangen door het terugkerende motief van de zoektocht naar de liefde. Vanuit deze optiek kan het boek ook als een roman worden gelezen die het levensrelaas bevat van een opgroeiend meisje, haar ontdekking van de seksualiteit en haar weinig opbeurende ervaringen in de liefde. Want daar draait het om: het gevoel dat de vertellende ik-figuur van in haar kindertijd met zich meedraagt en dat te maken heeft met de idee dat ze nooit zichzelf heeft kunnen zijn. Een identiteitscrisis dus, ‘ik heb nooit een persoonlijke geschiedenis gehad. Niets wat me identificeert’ (blz.179).
In het openingsverhaal, met de veelzeggende titel ‘De lange wegen van eenzaamheid’, blikt de ik-persoon terug op de tijd dat ze in het internaat verbleef, afgescheiden van alles en iedereen. Vooral de ontbrekende vaderfiguur wordt gemist. Het ‘niemand’ zijn wordt ook nog aangescherpt door het besef dat haar vader haar eigenlijk maar één les wil meegeven: ‘Zeg gewoon wat iedereen zegt, probeer niet boven het maaiveld uit te steken’ (blz. 59). Het titelverhaal leest als een lange bekentenis aan haar dochter Eva-Linda, tot wie de ik-persoon zich richt nu ze gescheiden is van haar man en beseft dat ook haar dochter de vaderfiguur blijvend dreigt te moeten missen. En dat de ik-persoon nadien, zoals aangegeven wordt in het slotverhaal, totaal op de dool raakt, letterlijk en figuurlijk, opent nauwelijks perspectieven. Feticu verbeeldt in haar ik-personage een vrouw die in haar drang naar zinnelijkheid en vaak brutale seks een bevestiging zoekt van haar zelf-zijn, maar daar in wezen geen voldoening in vindt. Ook de literatuur waar ze als kind al een vluchtroute voor zichzelf creëerde, biedt geen soelaas. Integendeel: de werkelijkheid haalt de illusie van de literatuur telkens weer in. Lief kind van mij is een hard boek, vaak tot op de rand van het ontluisterende, met een hoofdfiguur die ertoe gedwongen wordt door een landschap van verlatenheid te dwalen, ‘ik heb gewed op een illusie en heb verloren’ (blz. 169). De vaak hortende stijl, tot op zekere hoogte toe te schrijven aan de worsteling die Feticu moet voeren met haar ‘nieuwe’ moedertaal, versterkt dit grondthema nog. Als lezer ben je daarom ook geneigd Feticu voldoende krediet te verlenen met het oog op volgende publicaties.
[Jooris Van Hulle] Verberg tekst

De auteur (geb. 1973) was publicist en schrijfster in Roemenië voordat haar huwelijk haar naar Nederland bracht. In deze autobiografische roman vertelt ze aan haar dochter over haar traumatische jeugd. Eerst in een internaat onder Ceausescu, later als studente in Boekarest. Later voelt ze de onmogelijkheid om zichzelf te zijn in haar huwelijk in Nederland. Het kind dat zich voelt verstoten door de ouders, het eenzame meisje op het internaat dat constant honger heeft, de jonge adolescente die hunkert naar liefde en genegenheid, de ontluikende seksualiteit. 'Niemand hield van een ander.' Armoede, onderdrukking, honger en de afwezigheid van echte menselijke warmte hebben een onuitwisbare beschadiging gebracht. Pas na haar scheiding vindt de jonge vrouw echte vrijheid, kan ze betekenis vinden in haar traumatische verleden. Ze richt haar verhaal tot haar dochter, 'lief kind van mij', in de hoop dat haar dochter niet zo beschadigd zal worden in het leven. Een bewogen relaas voor een ruim publiek. Kleine druk. Verberg tekst