De meeste verhalen moet je lezen van begin tot einde. Ze kunnen goed zijn of slecht, maar werken in ieder geval altijd naar een finale toe. Dit verhaal is de tegenpool van zo’n structuur. Of je het een verhaal kan noemen is niet helemaal duidelijk: je kan het inhoudelijk lezen van begin tot einde of omgekeerd, dat maakt niet zoveel uit. Het eindpunt verschilt niet van het beginpunt, en wat ertussen komt is volkomen statisch. Liefhebbers van deze stijl zullen hiervan snoepen.
Je wordt helemaal ondergedompeld in het geschifte wereldje van het hoofdpersonage. Mira is een jonge Roemeense vrouw die samen met haar (eveneens Roemeense) echtgenoot in Amsterdam woont. Hij werkt aan de universiteit, zij heeft een baantje gevonden in de bibliotheek. Hun relatie is volkomen stuk, in die mate dat Mira het enkel kan bestempelen als haat. ‘Ik meet de haat tussen ons,’ zo zegt ze. ‘Van hem naar mij en van mij naar hem, er past zo veel haat in nog geen meter.’ Mira wil een kind om haar leven zin te geven, maar dat wil hij niet. Het groeit uit tot een obsessie die rare vormen begint aan te nemen. Ze masturbeert dwangmatig, met geweld, als ze ongesteld is, en ze krijgt waanvoorstellingen die nog maar weinig met de werkelijkheid te maken hebben. Uiteraard helpt dat niet om haar nuchtere partner over de streep te trekken. Hij wil breken met haar, maar dat blijkt toch ook niet goed te lukken. Zo modderen ze maar verder aan.
Naast de obsessie met zwangerschap en het krijgen van kinderen heeft Mira ook vlagen van paranoia die te maken hebben met het vroegere communistische regime in Roemenië. Ook al is het lang geleden, het verleden blijft doorwerken. Eigenlijk heeft enkel haar grootmoeder, intussen overleden, werkelijk geleden onder het communisme, maar op een of andere manier heeft de dreiging van de geheime dienst, de Securitate, en het beklemmende systeem dat daaraan gekoppeld was, wortel geschoten bij Mira. Ook in het Amsterdam van vandaag kan ze het Roemenië van toen niet van zich afzetten.
Het resultaat is geen verhaal, maar een belevenis. Ziekte van Kortjakje kan je enkel begrijpen als je het op je laat inwerken, en je het gevoel kan oppikken. Toegegeven, het is een tamelijk geschift gevoel waar je niet al te diep in ondergedompeld wilt worden. Maar als je geboeid kunt worden door de pijn van het zijn, dan is de wereld van Mira een inspirerende plek. [Bart Van der Bruggen] Verberg tekst

Na haar goed ontvangen debuut 'Lief Kind Van Mij' is dit de tweede roman van een van oorsprong Roemeense schrijfster (1973). Hoofdpersoon Mira gaat bijzonder eenzaam door het leven in Nederland. Ze is weliswaar getrouwd, maar haar eveneens Roemeense echtgenoot burgert moeiteloos in, terwijl Mira heimwee heeft en de taal maar niet onder de knie krijgt. Bovendien worstelt ze nog steeds met haar angst voor communisten, waardoor ze niet snel iemand vertrouwt. Gaandeweg het boek worden de huwelijksproblemen steeds groter. Mira zoekt troost in masturbatie en bij een oudere man, maar eigenlijk wil ze een kind en haar man niet en zeker niet met Mira als moeder. Kortom, echt vrolijk wil het niet worden. Het meest interessante aspect van deze roman zijn de Roemeense spoken uit het verleden. Verder maakt de zelfspot de thematiek wel enigszins dragelijk, maar het boek maakt geen verpletterende indruk. Normale druk.