Dit boek vertelt het waargebeurde verhaal van Lanya. Als kind vluchtte ze met haar zusje en ouders vanuit Koerdistan naar Nederland. Maar Lanya en haar zus komen bij een pleeggezin terecht. Zeven jaar later krijgen haar ouders eindelijk een verblijfsvergunning en als herenigd gezin nemen ze het leven weer op in Nederland. Het leven zoals haar ouders in Iran gewoon waren. Maar voor Lanya zijn die gewoontes niet meer zo gewoon. Als Lanya te weten komt dat haar vader haar wil uithuwelijken in Iran, staat Lanya voor een moeilijke keuze. En dat is nog maar de eerste van vele volgende keuzes die haar te wachten staan.

Dit boek tracht het complexe levensverhaal te vertellen van Lanya, een verhaal waarin ze schippert tussen twee werelden, culturen die niet te verzoenen lijken. Als puber rebelleert ze en neemt ze afstand van haar ouders en hun cultuur. Maar hoe ouder ze wordt, hoe meer ze beseft dat niet alles zwart-wit is. Ze begint haar ouders meer te begrijpen. Lanya worstelt met de liefde voor haar familie en de drang om toch haar eigen hart en waarden te volgen.

Het verhaal focust vooral op Laya’s tienerjaren. Haar gevoelens en gedachten worden eerlijk en helder weergegeven. Naarmate ze ouder wordt, worden er grotere tijdsprongen gemaakt. Dat was jammer en het voelde wat stroef aan het einde. 

Vermoedelijk was dat een heel bewuste keuze. De auteur gaf Lanya onderdak en samen brachten ze jaren later het boek uit. Ik twijfel niet aan de mooie verstandhouding die de twee hebben.

Dit is een mooi aangrijpend verhaal dat een beeld schept over hoe cultuur ingrijpend en bepalend kan zijn in een mensenleven. De kaft en illustraties binnenin zijn in potlood gemaakt. Zwart-wit met tinten grijs. Niet echt een grote meerwaarde maar wel heel passend bij het verhaal.