De Vlaamse Moya De Feyter (1993) schrijft theaterteksten, proza en poëzie. Ze is finaliste en winnares van diverse poëziewedstrijden. Haar gedichten zijn melancholiek en schemerig. Slangen, eekhoorns, oksels en mensen zonder ledematen nemen een bijzondere plek in. Het enige dat ze inmiddels van het leven begrepen heeft, is 'dat het niet geruststelt'. Want 'Je kunt in een bad blijven zitten tot alles zacht wordt, dan nog verdwijn je niet'. Het liefst wil ze dat haar vader tijgerbalsem op haar borst smeert, maar 'zoiets kan je nu niet meer vragen, toch?' Alles lijkt tevergeefs in haar gedichten; toch zijn er dingen die we van haar niet mogen vergeten; alsof ze vecht tegen nihilisme. Bijvoorbeeld de anekdotische impressies van een reis door Thailand in 'you go I go': een gedicht van doorlopende zinnen (die haar proza-achtergrond verraden), prachtig eindigend met 'Toen alle lentes stierven, bleef er van ons niets over dan de verdrietige warmte na een mooi gedicht'. De Feyter observeert en visualiseert. Vage, maar rake poëzie van een jonge en veelbelovende dichteres. Originele titels.