De ouders van prinses Arabella willen uit, maar Arabella heeft geen zin om mee te gaan. Haar ouders stellen een oppas voor, maar dat wil ze ook niet. Dan komt Ushi, een Japanse oppas en zij blijkt heel hip en vrolijk. Arabella nodigt haar vrienden prinses Ling, prinses Sofie en prins Mimoen ook uit en samen kijken ze wat Ushi in haar koffertje heeft. Ushi blijkt de kunst van origami te beheersen. Ze leert de kinderen hoe ze vogels moeten vouwen, maar het lukt Arabella niet. Totdat ze alleen op haar kamertje zit en dan blijkt dat haar talent groter is dan ze dacht. In dit royaal opgezette prentenboek is typisch mokkend kleutergedrag – 'Dat wil ik niet! Dat kan ik niet!' – verwoord en verbeeld in een mooi, multicultureel verhaal. De aquarellen zijn kleurrijk en bevatten ook elementen die niet in de tekst staan. Dit nodigt uit tot verder kijken en praten. In de tekst bij de eerste prent staat: ‘de koning wil op restaurant’, een typisch Vlaamse woordcombinatie. Neemt niet weg dat ook dit nieuwe verhaal over prinses Arabella weer sterk tot de verbeelding van kleutermeisjes zal spreken. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

De ouders van prinses Arabella hebben allebei van alles gepland. Prinses Arabella vindt hun plannen maar saai en wil niet mee. De koningin stelt voor om een oppas te zoeken, maar Arabella weet het nog niet zo zeker. De oppassen van haar vriendinnetjes waren allemaal ontzettend saai. Deze oppas, Ushi, komt aan op rolschaatsen en heeft een koffertje bij zich. Plots is het wel in orde dat er een oppas komt. Arabella belt haar vriendinnetjes op om samen met haar toffe oppas te komen spelen. In het koffertje van de oppas zitten allemaal gekleurde papiertjes die de oppas kan vouwen tot vogeltjes. Prinses Arabella zegt meteen dat ze het niet kan en na de zoveelste mislukte poging loopt ze boos weg. De ouders komen terug thuis en allemaal samen gaan ze op zoek naar Arabella. Ze vinden haar met een enorme olifant gevouwen van papier.
Het is een verhaal dat mij niet echt kan overtuigen. Zo maar weglopen als iets niet meteen lukt, komt niet erg sympathiek over. Ook de illustraties stellen teleur, er zit geen leven in en er is weinig expressie op de gezichten te lezen. Op elke pagina staat er een zin of een paar woorden wat groter en in het rood gedrukt. Met behulp van die rode zinnetjes kan je het verhaal op zeer verkorte manier vertellen. Dit deel over het zwarte prinsesje Arabella weegt wat licht.
Verberg tekst