Klein konijntje wordt in bed gestopt door zijn mama. Ondertussen hoort hij haar uit over de wolf. Of die zeker niet komt? Op elk argument dat zijn moeder opgeeft waarom de wolf zeker niet komt, antwoordt konijntje met een tegenargument en een nieuwe vraag. Wanneer mama er uiteindelijk een punt achter zet en de kamer verlaat, wordt er op de deur geklopt…

Zelden vullen tekst en beeld elkaar zo mooi aan als in dit prentenboek. Op de linker bladzijden loopt het bedritueel: konijntje lijkt heel bang, maar zijn moeder is de rust zelve. Geduldig en met de glimlach trekt ze de gordijnen dicht, ruimt de kleren op en stopt konijntje in. Even geduldig geeft ze daarbij telkens antwoord op elke nieuwe vraag van konijntje. Op de rechter bladzijde zie je intussen telkens het tegenargument dat konijntje opwerpt. Als moeder bijvoorbeeld zegt dat duizenden mensen de wolf zouden zien wanneer hij door de stad loopt, argumenteert konijntje dat de mensen zouden kunnen denken dat de wolf een grote hond is, en dan zie je rechts ook de wolf door de stad lopen zonder dat iemand opkijkt. De houding van konijntje en het gesprek tussen beiden zet de lezer daarbij op het verkeerde been, aan het einde wacht een leuke verrassing. Ook in de illustraties is er een mooi contrast tussen enerzijds het veilige en warme interieur van de slaapkamer links, herleid tot de essentie van een bed, een kast, een raam, een stoel. En anderzijds rechts de drukke en gevaarlijke wereld daarbuiten, waarin zoveel te zien valt. De lieve - maar toch niet zeemzoeterige - tekeningen zijn ingekleurd in grijsblauwe en bruinige tinten, met enkele toetsen roze die toenemen op het einde. Dit onderlijnt de spanning en dreiging die plaatsmaken voor een happy end. De tekst laat zich goed voorlezen.