Prentvertelling waarin het meisje Océane bij opa van het aquarium geniet. De zes vissen zijn haar vriendjes. Océane geeft de vissen eten en praat met ze. Op een dag schrikt ze heel erg als ze ziet dat een visje met een boog uit het aquarium springt. Hij kan nog net gered worden. Enkele dagen later ligt hij echter dood onder de kast. Gelukkig kan ze er samen met opa over praten. Ze proberen na te gaan waarom het visje toch steeds uit het aquarium wilde springen. Ze nemen afscheid van het visje en bedenken een manier waardoor het visje nog een beetje bij zijn vriendjes is. Zorgvuldig vormgegeven uitgave op initiatief van de Werkgroep Verder, een Vlaams kenniscentrum die zorg, hulpverlening en ondersteunende activiteiten initieert in het kader van rouwverwerking bij zelfdoding. De zacht gekleurde illustraties geven het verhaal goed weer en zijn dik, zwart omlijnd. De tekst is gedrukt in een zwarte letter op een witte ondergrond. Het verhaal eindigt met een brief van een van de andere visjes. Achterin staan tien activiteiten om samen met jonge kinderen te doen bij rouwverwerking. Deze liefdevolle prentvertelling vol verbeeldingskracht levert een bruikbare en respectvolle bijdrage aan het leren omgaan met de dood. Vanaf ca. 3 t/m 6 jaar. Verberg tekst

Dit prentenboek is een initiatief van Werkgroep Verder na Zelfdoding. Het legt aan jonge kinderen (tussen 3 en 6 jaar) uit wat zelfdoding is en welke complexe gevoelens dit kan oproepen.

Océane houdt van de vissen in het aquarium van opa, het meest nog van Drupje, het kleinste visje. Ze maakt zich zorgen om een van de andere vissen: Vinnie. Hij lijkt het niet zo fijn te vinden in het aquarium en ligt meestal lusteloos op de bodem. Op een dag vindt Océane Vinnie niet meer. Hij is uit het aquarium gesprongen en is dood. Océane kan het maar moeilijk begrijpen. Waarom deed Vinnie dat? Opa geeft Océane eerlijke antwoorden en zorgt voor een mooi afscheid van Vinnie. Toen Drupje, het kleinste visje, hoorde dat Vinnie dood was, leek het alsof er een storm in zijn hoofd zat. Hij voelde pijn, veel pijn. Maar ook boosheid en angst. En soms ook niets. Gelukkig was Océane er voor Drupje. Zij hielp hem, gewoon door er te zijn.

Dit boek laat je stil achter. Het liefst van al zouden we willen dat dit boek nooit nodig is, maar de realiteit is anders. Ieder denkt aan zijn/haar eigen verhaal tijdens het lezen van dit boek … Op een eerlijke manier wordt er op kindermaat uitgelegd wat zelfdoding is en waarom mensen daar soms voor kiezen. Er is ruimte voor verdriet en voor troost. De tekst en de tekeningen zijn daarbij een mooi geheel. Waar woorden tekortschieten (‘Tranen rollen over haar wangen.’), neemt de prent het over. De prenten van Naomi Christiaens kunnen ook helpen om het verhaal te vertragen en even uit het verdriet te stappen, net zoals jonge kinderen doen als ze rouwen (het ene moment zijn ze verdrietig, dan spelen ze weer verder). Zie je Drupje? En wat staat er op de tekening die Océane maakte?

Achteraan vind je richtlijnen voor wie het boek voorleest. Er wordt uitgelegd hoe je jonge kinderen kan vertellen dat een dierbare door zelfdoding het leven liet, hoe kinderen rouwen en hoe je ze daarbij kan helpen. Je hoopt dit boek nooit nodig te hebben, maar als het wel zo is, dan is het goud waard.

Verberg tekst