Riff gaat op een zonnige dag met hun ouders naar het park. Daar bouwt hen een zandkasteel samen met hun nieuwe vriendjes: Milo en Pippa. Het zandkasteel dat ze bouwen zit vol fantasie. Zo ontdekken ze er een gevaarlijke reus, een schat en een leeuw. Opvallend in dit verhaal is hoe Milo wordt voorgesteld als ‘een jongetje’ en Pippa als ‘een meisje’. Riff zelf is non-binair.

De verhaallijn is eenvoudig, maar heeft leuke vondsten. Zo wordt elke fantasie van de kinderen gekoppeld aan de realiteit. De grote voet van de reus blijkt een van de papa’s van Riff te zijn en de kanonskogel die het kasteel verwoest, is een bal in het park. De illustraties zijn gedetailleerd en bevatten de nodige fantasie. Jammer genoeg zijn de gezichtsuitdrukkingen eerder statisch. Zo is er weinig evolutie te zien in de monden en ogen van de personages.

Een groot pluspunt in dit boekje is de meerstemmigheid en openheid naar nieuwe vormen van identiteit en seksualiteit. Bijzonder daarbij is de non-binaire identiteit van Riff. Hoewel de auteur de recensent daarover heeft ingelicht, is er in dit boekje nergens informatie te vinden over de non-binaire identiteit van Riff. Wel worden de binaire kinderen expliciet als ‘jongetje’ en ‘meisje’ benoemd. Volgens de persoonlijke mening van de recensent is het onduidelijk dat Riff non-binair is en bevreemdend om Milo en Pippa dan wel expliciet als ‘jongetje’ en ‘meisje’ aan te duiden.

Dit boekje is voor kinderen die ervan houden dat fantasie en werkelijkheid door elkaar lopen. Dikke pluim voor de auteur die meerstemmigheid in dit boekje naar voren brengt. Toch heeft de recensent het gevoel dat de keuzes van de auteur nog beter konden worden uitgewerkt.