Boeken over neurologie zijn zelden bestsellers. Die van Oliver Sacks wel. Zijn er in andere boeken vele korte portretten van patiënten, in dit boek volgt hij zeven patiënten uitvoerig. Het boek gaat over de paradoxale rol van hersenaandoeningen. Sacks ontdekt dat door enerzijds een uitval van functies er anderzijds latente vermogens worden opgeroepen die anders niet te zien zouden zijn. Hij beschrijft met een groot invoelingsvermogen zijn ontmoetingen met zeven mensen die door uiteenlopende neurologische afwijkingen zijn getroffen. Een door een ongeval veroorzaakte volkomen kleurenblindheid bij een kunstschilder. Een chirurg die lijdt aan de ziekte van Gilles de la Tourette. Een door een te laat ontdekte hersentumor in het verleden levende student met inprentingsstoornissen. Een blinde man die na een operatie kan zien maar wie dat te veel wordt. Een antropologe die gevoelens exact herkent maar zelf niet voelt enzovoort. De rode draad: ze zijn redelijk gelukkig omdat de aandoening een deel van hun persoonlijkheid is geworden. Een boek dat zich laat lezen als een roman. Verberg tekst