In zijn eerste roman na de Nobelprijs gaat Pamuk (1952) terug naar de jaren ’70, én naar zijn milieu van herkomst, de betere standen in Istanbul. De verloving van zijn hoofdpersoon met een meisje dat in Parijs gestudeerd heeft, belooft een modelleven. Helaas wordt hij tegelijk verliefd op een zeer willig, jong winkelmeisje. Een ware mannendroom, maar de geliefde voelt zich beledigd door zijn huwelijk en ook zijn echtgenote – ook beledigd: met een winkelmeisje nog wel! – stapt op. Tot dan is het een breed uitgesponnen, nogal zoetelijk liefdesverhaal, met als leidmotief de tegenstelling traditioneel (beschaafd) en modern (vrij). Daarna moet de obsessie het met herinneringen doen. Pamuks vondst is om die te materialiseren: de man bewaart alle dingen die de geliefde heeft aangeraakt, en verzamelt overal ter wereld dingen die erop lijken. Pamuk zal in het echt zo’n museum openen. De roman had een geannoteerde catalogus kunnen zijn en is nu te dik voor zo’n eenvoudig idee.