Tot en met haar tweede essaybundel Verrassingen (Meulenhoff, 1997) kan je Patricia de Martelaere zonder schroom in het kamp van de westerse filosofie plaatsen. Het Engelse verlichtingsdenken in de persoon van Hume heeft als onderwerp van haar doctoraalscriptie een belangrijke stempel op haar denken gedrukt. In voorliggende bundel lonkt ze evenwel naar het Oosten Zoals het programmatorische essay 'Maar weten de dingen dat ook?' aanduidt, wordt hier in de eerste plaats de antropocentrische normering van de westerse ratio ondergraven. We hebben onze norm tot wereldnorm verheven en bekijken alles scheef dat hiervan afwijkt. Mystiek en meditatie zijn ons vreemd geworden, laat staan dat we rekening zouden houden met de zienswijze van dieren. We zitten zo in ons strakke denkpatroon gevangen dat het een verademing zou zijn om de wereld vanuit een andere invalshoek te bekijken. Door zo de zelfidentifictatie, de betrokkenheid op het individu ('Ik denk, dus ik ben') eigen aan het westerse antropocentrisme, los te laten, wordt een traditioneel op de mens geënt wereldbeeld in vraag gesteld. Dit gebeurt herhaaldelijk doorheen deze essaybundel. Niet vanuit een instelling die het Oosten voor het Westen inruilt, maar vanuit een filosofische drang om de zogenaamde verworvenheden steeds opnieuw te bevragen. Zo kan het Oosten helpen het Westen te relativeren, ons wereldbeeld tot zijn ware proporties terug te brengen. In die zin ligt deze bundel in het verlengde van de voortdurende bevraging uit de vorige bundels. Wereldvreemdheid bundelt elf filosofische essays waarvan er een groot aantal eerder verschenen in de rubriek 'Gedacht & Leven' van 'De Standaard'. [Kris van Zeghbroeck] Verberg tekst

De essays uit dit boek behandelen, op niet-academische wijze, filosofische onderwerpen: ze gaan over kunst, de verhouding tussen lichaam en geest, wetenschap, ethiek en over ons onvermogen onszelf werkelijk te veranderen. Rode draad is de gedachte dat de 'westerse' wijsbegeerte door haar fundamentele scheiding van subject en object diepe problemen oproept. Te denken valt aan relativisme, angst voor de dood, onrust en ontevredenheid. Het grote voorbeeld is de 'oosterse' filosofie, vooral het taoïsme, omdat daarin wordt getreefd naar opheffing van het onderscheid tussen werkelijkheid en mens, object en subject. In het westen heeft filosofie te maken met een theorie, in het oosten heeft filosofie nog de oorspronkelijke betekenis van zoeken naar het goddelijke. De bevlogen inslag en soms aan New Age grenzende sfeer van de essays komt sympathiek over maar zal uiteindelijke niet iedereen overtuigen. De essays vormen een eenheid, zijn voor niet filosofisch geschoolden toegankelijk en zullen velen aanspreken. De schrijfster (1957), hoogleraar filosofie in Brussel en Leuven, werd vooral bekend door de eerdere, vergelijkbare essaybundel 'Een verlangen naar ontroostbaarheid'. Royale druk. Verberg tekst