De titel van dit derde boek over de kleine kapitein (uit 1975) is typisch Paul Biegel: weinigen kunnen in enkele woorden immers zo sterk de verbeelding prikkelen. De schat boeit de kleine luisteraars meteen, en de naam Schrik en Vreze kluistert hen aan het verhaal.

In een van de zeven kisten met schatten die de Kleine Kapitein van de zeerover Schobbebonk had afgepakt, stak een vreemde brief, gericht aan "de grote heer van Schrik en Vreze." De kleine held begrijpt dat de schat voor die heer bestemd is en besluit hem terug te brengen; enkel zo kan hij de vloek die op de zeerover rust, verbreken. De kleine kapitein is immers niet alleen dapper, zelfstandig en slim, maar ook goudeerlijk. De Grijze Schipper weet dat de heer van Schrik en Vreze in het Wazige Oosten woont, waar echter geen schip van terugkeert. Natuurlijk laat de held zich niet afschrikken, en samen met zijn vrienden vaart hij uit op de Nooitlek. In het land van Schrik en Vreze raken ze met een list aan wal, waar de vroegere heer intussen opgevolgd is door zijn zoon, de heer van Beef en Bibber, die nog banger is dan bange Toontje. De zeven kisten blijken bestemd voor zijn zes zoons en zijn ene dochter, die naar alle windstreken vertrokken blijken. De kleine kapitein trekt opnieuw het avontuur tegemoet. In het Diepe Zuiden worden ze in de woestijn gevangen door de rovers Borg en Jorg en Mijnenzorg, die zoons van de heer van Schrik en Vreze blijken te zijn. In het Woeste Westen varen ze in de Woeste Kolkzee, de gevaarlijkste zee die er bestaat. Ze komen in een verschrikkelijke storm terecht die door Biegels taalvuurwerk bijna tastbaar wordt: "Wel was de zes-emmerpijp in zes ratelende stukken overboord geblazen, was de mast in zevenenveertig spaanders weggedreven, was het opgerolde zeil aan flarden het zwerk ingevlogen en werd het dak van de kajuit als een deksel open en dicht geklapt door de kolkwinden, maar het bootje dreef. Als een kurk werd het heen en weer gehost, maar hoe de ziedende golven ook probeerden het in elkaar te beuken of te deuken of borrelend naar de diepte te zuigen, het bootje bleef heel en het bleef drijven." Uiteindelijk smakken ze neer op het dek van een drijvende stad, waar ze de twee overige broers vinden.

De moeilijkste opdracht brengt hen naar het ijskoude Hoge Noorden, waar de dochter woont in een onbereikbaar ijskasteel. Met (een wel erg grote dosis) geluk belanden ze bij de jonkvrouw in haar kasteel, waar die haar geluk vindt bij de zeerover Schobbebonk. Er volgt een geweldig feest. Als het nieuwe paar de kleine kapitein aanbiedt zijn nieuwe ouders te worden, bedankt hij feestelijk. Net als zoveel beroemde kinderboekenhelden verkiest hij de vrijheid. Voor zijn drie beste vrienden heeft hij echter nog een toespraak in petto. Marinka noemt hij de dapperste, Dikke Druif de sterkste, maar Bange Toontje verrassend de beste, want dankzij zijn tussenkomsten hebben ze het uiteindelijk gehaald. Zo eindigt het boek in de geest van de tijd waarin het werd geschreven met een zachte moraal. [Jan Van Coillie] Verberg tekst

De kleine kapitein vaart met zijn schip 'Nooitlek' uit om in het Wazige Oosten een schat naar de heer van Schrik en Vreze te brengen. Deze heer blijkt overleden en de zeven kisten moeten naar zijn zes zonen en zijn ene dochter. Deze leven verspreid over de wereld en een wereldreis neemt zijn aanvang. In korte hoofdstukken wordt op meeslepende en spannende wijze verteld. Het geheel is gelardeerd met vele, zwart-witte pentekeningen van een goede kwaliteit. Het gegeven is origineel uitgewerkt en boeit vanaf de eerste pagina. Dit boek vormt naast 'De kleine kapitein' en 'De kleine kapitein in het land van Waan en Wijs'* het derde deel van 'De kleine kapitein'-trilogie, maar is afzonderlijk leesbaar. Ook bruikbaar als voorleesboek in de leeftijdsgroep vanaf ca. 6 jaar. Zelf lezen vanaf ca. 9 jaar. Humoristisch aandoende omslagillustratie in kleur.