Zesde deel in de Dolfje Weerwolfje-serie over het jongetje Dolfje, dat bij volle maan in een weerwolf verandert. Dolfje, Noura en Timmie zijn op aanraden van opa weerwolf met de hele familie op vakantie in een huisje in de Ardennen. Dolfje en Noura kunnen zich daar met volle maan heerlijk uitleven als weerwolf. Ze ontdekken allerlei vreemde dingen: een geheimzinnig huis, een troep jonge weerwolven, een verdrietsteen, een zangwind, en dat is nog maar het begin. Want wie is Moema en wat is de Organisatie? Opa weerwolf schijnt er meer van af te weten… Een spannend met humor geschreven, lekker griezelig en geheimzinnig verhaal, eenvoudig van taal en met korte hoofdstukjes. Het boek bevat zwart-witillustraties die goed bij het verhaal passen. Qua titel en inhoud speelt het in op het thema van de Kinderboekenweek 2007 (Sub Rosa - Boeken vol geheimen). Eerdere delen uit Dolfje Weerwolfje* zijn bekroond door de Nederlandse Kinderjury. Achterin staat een toelichting van de auteur op dit verhaal en een verwijzing naar de andere delen en naar de website www.dolfjeweerwolfje.nl. Vanaf ca. 7,5 jaar.

Opa Weerwolf heeft de hele familie kunnen overhalen om met vakantie te gaan in de Ardennen. Dolfje, Noura en Timmie hebben dolle pret. En bij volle maan kunnen ze ongestoord door het bos rennen, want niemand ziet hen! Maar wat gebeurt er allemaal in het geheimzinnige huis boven op de heuvel? En wie zijn die vreemde kinderen? Waarom huilt er een onbekende weerwolf in dat grote huis? En hoe zit dat nu met de verdrietsteen in het midden van het bos? Genoeg vragen voor alweer een spannend verhaal over het razend populaire weerwolfje Dolfje. In deze serie weet Paul van Loon als geen ander ook vrij jonge lezers aan hun boek gekluisterd te houden. Van bij het begin leest dit boek als een trein. Het taalgebruik is eenvoudig, de korte zinnen zijn aan het leesniveau van een achtjarige aangepast. En toch word je vanaf de eerste pagina meegesleept. De combinatie van griezel en humor, en dit keer ook een vleugje romantiek, werkt zeer goed. Bovendien steekt Paul van Loon de draak met heel wat rolpatronen en vooroordelen, wat het nog grappiger maakt. De illustraties van Hugo van Look sluiten hier naadloos bij aan. Dit is dan wel geen literatuur met een grote L, maar het is wel goed gebracht en pretentieloos amusement. En dat kan ook tellen.